လတ္တေလာ ----------

အခုရက္ပိုင္းမွာ.... ညလယ္သန္းေခါင္ေက်ာ္ထိ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္.... စာတစ္အုပ္
ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးနဲ႔.... က်မ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနခဲ့တယ္....။
အခုတေလာ စာေမးပဲြေတြက တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေျဖေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ... တစ္ခါတစ္ေလ ည ၂ နာရီေလာက္အထိ က်မစာၾကည့္ေနတတ္တယ္...။ ျပီးရင္ ပ်င္းလာတဲ့အခ်ိန္.... relax အေနနဲ႔ စာမေရးျဖစ္ေပမယ့္... က်မဘေလာ့ဂ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္..။ 
ဒီဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးလည္း ဘာမွၾကီးၾကီးမားမားေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္... စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာနည္းနည္းပါးပါး ေတြ႔လာရေတာ့.. ဘယ္လိုေတာင္ ေျပာရမယ္ မသိေတာ့ဘူး..။
ကိုယ္ပိုင္အီးေမးလ္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ Blog မွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ေရးခ်င္တာ ေရးခြင့္ရွိပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ လူခ်င္းလဲ မသိ.. ဘေလာ့ဂ္မွာေတာင္ မရင္းႏွီးတဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ဆိုရင္ မွန္ပါလိမ့္မယ္..။
မိန္းကေလးဘေလာ့ဂါေတြ နည္းေသးတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ.. အခုတေလာေတာ့ မိန္းကေလးေတြကိုပဲ လိုက္တိုက္ခိုက္ေနၾကသလို ခံစားေနမိတယ္...။

က်မရဲ႔ C-box မွာ လာေရးတဲ့သူကေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ မခံခ်ိမခံသာ ေျပာဆိုသြားတာလို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ ထင္မွတ္လိုက္ပါတယ္..။ ဘာမွ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းေရးသြားတာ မဟုတ္ဘူးေလ..။ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္ဆီမွာလာလည္ျပီး လင့္ခ်န္သြားရင္ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အကုန္လင့္ခ်ိတ္ေပးထားတတ္ပါတယ္.. ။ ကိုယ္သြားလည္ျပီး ဖတ္ႏိုင္တာ မဖတ္ႏိုင္တာက အသာထား.. blog reader ေတြ စိတ္၀င္စားရင္ သြားဖတ္ေတာ့ လင့္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဘေလာ့လည္း ပရိသတ္တိုးတာပဲဆိုျပီး... ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလို ခ်ိတ္ေပးထားတတ္တာ ဘေလာ့အသုိင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ ထံုးစံတစ္ခုလိုျဖစ္ေနျပီေလ..။ က်မခ်ိတ္ေပးထားတဲ့ ဘေလာ့ေတြကို သူ႔ဘာသာလင့္ေသသြားတာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး..။ update မတက္တာ ကိုယ္မွ မသိပဲ..။ blog lists က မ်ားလို႔ update ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ ၁၀ ခုပဲျပထားျပီး က်န္တာေတြကို hide လုပ္ထားတာကို hide ထဲေရာက္ျပီး ဘေလာ့မေတြ႔မိတာနဲ႔.. ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ေပါက္ကဲြသြားတာနဲ႔ေတာင္ ေတြ႔ေနရေသး..။ ဒါေပမယ့္ လူလူခ်င္း စည္းဆိုတာေတာ့ ရွိသင့္တယ္ထင္တယ္...။ လူခ်င္းလဲမသိ. အေၾကာင္းလဲမသိ... တျခားဘေလာ့ဂ္ဂါေတြလို ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာလည္း မရင္းႏွီးပဲ.. ဟိုလိုေရးပါလား.. ဒီလိုေရးပါလား. ငါလည္း မေရးတတ္ဘူးဆိုသလုိမ်ိဳးနဲ႔ လာေျပာေနတာေတာ့ ဘယ္လို နားလည္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး..။

လူအမ်ား၀င္ေရးတဲ့ ဆိုဒ္ေတြမွာ ေရးေနတာလည္းမဟုတ္.. ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္မွာ လူအမ်ားကို အဆိပ္အေတာက္မျဖစ္ေစတဲ့... ရိုးရိုးသားသားစာေလးကဗ်ာေလးေတြကို အားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၀ါသနာအရ အပ်င္းေျပေရးေနတာကို.. ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ခံစားေနမိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ရွိေနပါေသးတယ္..။ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာမဟုတ္ေပမယ့္... ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာပဲသိျပီး က်မသေဘာက်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရိုးရိုးသားသား ေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုရဲ႕ ပို႔စ္မွာ Anonymous နဲ႔ ကြန္မန္႔၀င္ေရးသြားတာကို ဖတ္လိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို စာေရးသူကို မညွာမတာေရးသြားတာ၊ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့ ကြန္မန္႔တစ္ခုက တစ္ဖက္သားကို ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ဒဏ္ရာရေစႏိုင္မလဲဆိုတာကို မသိဘူးမဟုတ္ပဲ သိသိနဲ႔ ေရးသြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားမိတယ္..။ က်မဘေလာ့ဂ္မွာလည္း အဲလိုကြန္မန္႔မ်ိဳးေတြမ်ား ေတြ႔လာရရင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိပါ့မလား..။ ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ စာေရးျခင္းက ကိုယ့္လည္ပင္းကို ၾကိဳးကြင္းစြပ္သလို... ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာသလိုမ်ား ျဖစ္ေနေလမလားလို႔ ေတြးမိလာတယ္..။ မအားတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ဘာမွမေရးႏိုင္ေသးမယ့္အတူတူ က်မဘေလာ့ဂ္ကို ပိတ္ထားလိုက္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္...။  ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့.. ျပန္ေရးရင္ ေရးျဖစ္မွာပါ...။ က်မ စိတ္ေပ်ာ့ညံ့လို႔ ေတာ္ရံုစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ကို ခံႏိုင္ရည္မရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး..။ ပညာေရးက က်မဘ၀အတြက္ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္လို႔ စာေမးပဲြေျဖေနတဲ့အေတာအတြင္း... အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့အေၾကာင္းအရာနည္းနည္းပါးပါးကို မၾကံဳခ်င္လို႔ပါ..။ က်မစာေတြ အမ်ားၾကီးေရးခ်င္ပါတယ္..။