♥ ♥ MY GREEN Notes ♥ ♥

Tuesday 25 November 2014

Momiji++ Yakiniku++ Ginkgo++

Phyu Lwin November 25, 2014 4 Comments

"Momiji ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာ သြားၾကည့္ၾကမယ္"
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက အဲလိုေျပာလာေတာ့ .... စိတ္ထဲအထူးတဆန္းျဖစ္ကာ "ဘာေတြရွိလို႔ သြားၾကည့္ၾကတာလဲ" လို႔ ျပန္ေမးမိပါတယ္...။
"ဒီလိုပဲေလ... Momiji ေတြ ေဆာင္းဦးမွာ အေရာင္ေျပာင္းတာ တစ္ပင္လံုးနီရဲၿပီး အရမ္းလွတယ္..။ အဲဒီလို သဘာ၀အလွကို ခံစားၾကတာေပါ့" လို႔ သူမက ျပန္ေျဖပါတယ္...။
"ဟင္င္င္င္... အဲဒီလိုကို တကူးတက သြားၾကည့္ၿပီး အလွအပကို ခံစားၾကတာလား" ဆိုၿပီး မၾကားဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအတြက္ ကိုယ့္မွာ အံ့ၾသခဲ့ရပါတယ္....။
Momiji ဆိုတာ ဂ်ပန္ေမပယ္လ္ပင္ေတြကုိ ဂ်ပန္လိုေခၚတဲ့နာမည္ပါ...။ အရြက္က ဥေရာပ၊ ကေနဒါ စတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံက Maple ပင္ေတြထက္ ပိုေသးတယ္...။ အဲဒီမွာလိုပါပဲ... ေဆာင္းဦးေရာက္ရင္ စိမ္းရာကေန၀ါ၊ ၀ါရာကေန ပန္းေရာင္၊ အဲဒီကေန တစ္ပင္လံုးနီရဲ၊ နည္းနည္းၾကာလာတဲ့အခါ .. ေဆာင္းေရာက္ရင္ေတာ့ အရြက္ေတြေျခာက္ၿပီး အားလံုးေၾကြကုန္ၾကတာပါ...။

ဟုိယခင္.. ဂ်ာမနီမွာေက်ာင္းတက္စဥ္ကေတာ့ Maple ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာ၊ ေၾကြက်ကုန္တာ စတာေတြဟာ သဘာ၀အတိုင္း ေျပာင္းလဲေနက်ျဖစ္စဥ္ဆိုၿပီး ထူးထူးဆန္းဆန္းထင္မွတ္ကာ အလွအပကို တကူးတက သြားခံစားဖို႔ ဘယ္သူမွ စိတ္မကူးၾကသလို က်မလဲပဲ လည္ပတ္ေလ့မရွိခဲ့ပါဘူး..။ အာရွသူပီပီ ေက်ာင္းကိုအသြား လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေတြ႔ရတဲ့ Maple ရြက္ေတြကို တခါတေလ ဓါတ္ပံုရိုက္တာေလာက္နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္တတ္ရံုသာ...။ ဒါေတာင္ အဲဒီလို အပင္ေတြ၊ ပန္းေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္လြန္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲ က်မက အထူးအဆန္းလို ျဖစ္ေနတတ္ခဲ့ပါေသးတယ္..။

Germany မွာတုန္းက Maple ေတြ အေရာင္ေျပာင္းၿပီး ေၾကြေနတာေတြ ရိုက္ထားခဲ့တာေတြေပါ့ ..။ အဲဒါေတြလည္း ေက်ာင္း၀န္းထဲက သြားရင္းလာရင္း ရိုက္ထားခဲ့တဲ့ပံုေတြပါ..။

အခု ဂ်ပန္ေရာက္ေတာ့ Momiji ေတြ အေရာင္ေျပာင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ အဲဒီအပင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ေနရာ၊ အေရာင္ေျပာင္းမယ့္အခ်ိ္န္ စတာေတြကို အင္တာနက္ထဲမွာရွာ၊ တစ္ဆင့္စကားတစ္ဆင့္နားနဲ႔လည္းေျပာၾကနဲ႔... အေရာင္ေတြ အလွဆံုးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္၊ ေနရာကို သြားၿပီး ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ ရႈခင္းေတြၾကည့္စတာေတြကို တကယ့္ကို recreation and relax အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိကို သြားလာလုပ္ကိုင္ၾကတာကို က်မအေနနဲ႔ေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္..။ ေနာက္ထပ္လာဦးမွာပါ..။ အုမဲပန္းျဖဴျဖဴေတြ၊ ခ်ယ္ရီပန္းေတြပြင့္တဲ့အခ်ိန္၊ ႏွင္းေတြက်တဲ့အခ်ိန္ တကူးတက အလွအပကို ခံစားဖို႔ အားလံုးအလုပ္ရႈပ္ၾကျပန္ဦးမယ္....။

Momiji ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ့ နာမည္ၾကီး Temple တစ္ခုမွာ အနီေရာင္ေတြ အမ်ားဆံုးေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္က လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးစည္ကားေနပံုပါ..။ လူေတြအမ်ားၾကီး တန္ုးစီၿပီး လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈခံစားေနၾကတာ ရြာက ဘုရားပြဲျပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ ..။ ရြာက ဘုရားပြဲဆိုရင္ေတာင္ လူေတြအမ်ားႀကီး မတိုးခ်င္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ သြားေလ့မရွိတဲ့က်မက အခုေတာ့ ျမင္ဖူးေနက် Maple ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတာကို လူေတြၾကားတိုးေဝွ႕ၾကည့္ရႈ ဓါတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္ေနမိေနေလရဲ႕ ..။ ေရာက္တဲ့ေဒသရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ခုကို လိုက္မိေနတဲ့ သေဘာပဲဆိုပါေတာ့..။ သဘာဝကိုခ်စ္တဲ့က်မက ဖန္တီးတာတာမဟုတ္တဲ့ သဘာဝအလွအပေတြကို ခ်စ္တာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္..။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ Ginkgo ပင္ေတြ အဝါေရာင္ေျပာင္းတာလည္း ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္..။ Ginkgo ပင္ေတြက ဟုိးေရွးေရွးကမၻာဦးအစကတည္းက တည္ရွိလာတဲ့အပင္မ်ိဳးစိတ္ဆိုေတာ့ ေရွးအက်ဆံုးအပင္ဆိုၿပီး ဂ်ာမနီမွာေတာ့ အျမတ္တႏိုးျဖစ္ၾကပါတယ္..။

ေနာက္တစ္ခု ဒီက အစားအေသာက္ေတြထဲ ေပၚျပဳဴလာျဖစ္ေနတာတစ္ခုက ကိုရီးယားနဲ႔ဆင္တူ အသားကင္ပါ..။ ဂ်ပန္လို Yakiniku (ယာကိနိခု) လို႔ ေခၚပါတယ္..။ ဆိုင္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ေစ်းကေတာ့ မတူေပမယ့္ ေရာင္းတဲ့ပံုစံခ်င္းေတာ့ ဆင္တူၾကပါတယ္..။ အမ်ားအားျဖင့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို မိနစ္ (၉၀) စားမယ္ဆိုရင္ ဂ်ပန္ယန္း ၁၅၀၀ ေလာက္ ပ်မ္းမွ်ေပးရပါတယ္..။ အခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြကေတာ့ ၂၀၀၀ ေလာက္ထိ ေပးရတတ္ပါတယ္...။ မိနစ္ (၉၀) အတြင္း ကိုယ္စားႏိုင္သေလာက္ စားလို႔ရပါတယ္..။ မိနစ္ (၁၂၀) စာလည္း ရွိပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ စားမယ္ဆိုရင္ မိနစ္ (၉၀) ဆိုတာလည္း အခ်ိန္ၾကာတဲ့အတြက္ အဲဒါကလည္း သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္..။ ယန္း ၂၀၀၀ ေလာက္ေပးရတယ္ဆိုရင္ menu ၅၀ ေလာက္္ စားလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အမယ္စံုပါတယ္..။ အဲဒီထက္ေစ်းၾကီးမယ္ဆိုရင္ အမ်ိဳးေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ စားလို႔ရပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္လည္း လူတစ္ေယာက္ တစ္ခါစားတာ အမ်ိဳးေပါင္း ၅၀ ေတာင္ ကုန္ေအာင္ မွာမစားႏိုင္ပါဘူး....။

မိနစ္ (၉၀) အတြင္း အမ်ိဳးေပါင္း ၅၀ ထဲမွာ အသားမ်ိဳးစံုအျပင္ Icecream, soup, dessert စတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပါတယ္..။ သေဘာကေတာ့ ဘူေဖးပါပဲ ..။ ဒါေပမယ့္ မွာထားတဲ့အစားအေသာက္ေတြ ကုန္ေအာင္ မစားရင္ အေလးခ်ိန္ျပန္ခ်ိန္ၿပီး အလဟႆ ျဖဳန္းတီးပစ္တဲ့အစားအစာေတြအတြက္ ပိုက္ဆံ ထပ္ေပးရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္..။ အဲဒီလို စည္းကမ္းခ်မွတ္ထားတဲ့အခါ ကိုယ္စားႏိုင္သေလာက္ပဲ ယူစားၿပီး ဘယ္သူမွ ပိုလွွ်ံေအာင္ မျဖဳန္းတီးၾကေတာ့ဘူးေပါ့..။ ဒါကေတာ့ ဂ်ာမနီမွာလည္း အဲလိုစနစ္ပါပဲ...။ မွာထားတာေတြ ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္ရင္ ဒါဏ္ရိုက္တဲ့ဆိုင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္..။ ရည္ရြယ္ခ်က္က resources ေတြ မျဖဳန္းတီးေစခ်င္တာပါ..။ ကိုယ္ေတြက အဲဒီလို ျဖဳန္းတီးစားေသာက္ေနတုန္းမွာ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံ၊ ေနရာေတြမွာ အစာမစားရလို႔ ငတ္ေနသူေတြ တပံုၾကီးရွိေနတယ္ေလ..။

ဂ်ပန္မွာေရာ၊ ဂ်ာမနီမွာေရာ အဲဒီအစားစားတာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ဓေလ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္တူပါတယ္..။အစားအေသာက္မွာ စည္းကမ္းရွိတာကို ဆိုလိုတာပါ..။ လူဆိုတာ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္စားႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာ ပမာဏကို ခ်င့္ခ်ိန္မွန္းဆတတ္ပါတယ္..။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္စားႏိုင္သေလာက္သာ ပန္းကန္ထဲထည့္ၿပီး ထည့္သမွ်အရာကို ကုန္ေအာင္စားျခင္းက အစားအေသာက္အေပၚမွာ ေလးစားရာေရာက္ေစပါတယ္..။ အဲဒီအက်င့္က စြဲေနတတ္တဲ့က်မက ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ မၾကိဳက္တဲ့၊ မေကာင္းတဲ့အစားအစာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းကန္ထဲထည့္မိၿပီဆိုရင္ေတာင္ က်မ မကုန္ကုန္ေအာင္ စားေလ့ရွိပါတယ္..။ စားေသာက္ဆိုင္သြားရင္လည္း ဟင္းပြဲေတြ အမ်ားႀကီးကို လူျမင္ေကာင္းေအာင္ တထိုင္တည္း မမွာတတ္ဘဲ စားႏိုင္သေလာက္သာ မွာစားတတ္တာ အက်င့္ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ...။ မွာသမွ်ကိုလည္း အားလံုးကုန္ေအာင္ စားတတ္တာလည္း အက်င့္ျဖစ္ေနပါၿပီ...။ အိမ္က မိသားစုကိုလည္း အဲဒီအက်င့္စရိုက္ကို ေျပာျပၿပီး အစားအေသာက္မျဖဳန္းတီးဖို႔၊ ေလာဘမႀကီးဖို႔၊ အစားအစာကို ေလးစားဖို႔ ေျပာျပၿပီး အေလ့အက်င့္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္..။ ဒါဟာ ကပ္ေစးနည္းတာ၊ ေခၽြတာတာမဟုတ္ဘဲ စည္းကမ္းရွိတာပါ...။
++++++++++++++++++++

Thank you for your kind visit!!!! See you later :* :)

Wednesday 19 November 2014

Wait me pls ~~~ (2)

Phyu Lwin November 19, 2014 2 Comments

က်မဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုးတကၠသိုလ္ကိုတက္ေနခ်ိန္ ေက်ာင္းသူဘ၀က ဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေတြထဲက အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပါပဲ ..။ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးခြဲျခားမႈေတြမရွိဘဲ သူငယ္ခ်င္း ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေမာင္ႏွမလို သံေယာဇဥ္နဲ႔ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရယူလိုမႈမရွိဘဲ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြၾကားမွာ ဘ၀က ေပ်ာ္စရာအတိၿပီးခဲ့ပါတယ္..။ အျပင္က်ဴရွင္ဆိုတာမရွိတဲ့ ထူးျခားလွတဲ့တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ခန္းထဲက ဆရာဆရာမေတြရွင္းျပတဲ့ လက္ခ်ာခ်ိန္ေတြတက္ရင္း နားမလည္ရင္ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ရွင္းျပရင္း ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီေနထိုင္ခဲ့ၾက ပါတယ္..။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ က်မထက္အသက္ (၃) ႏွစ္ႀကီးေပမယ့္ က်မေလာက္ ဉာဏ္မေကာင္း တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို စာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အျမဲအကူအညီေပးခဲ့ရတယ္..။ သူ႔အျပင္ အျခား သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း စာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အကူအညီလိုရင္ က်မအျမဲကူညီေပးေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္..။ စာေမးပြဲနီးရင္ အေဆာင္ေရွ႕မွာ Notes လာေတာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ မုန္႔ေလးေတြကိုင္ၿပီး ေရာက္ေရာက္ လာေလ့ရွိပါတယ္..။

မိိန္းကေလးအေဆာင္က ညေန ၆ နာရီဆိုပိတ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ညေရာက္ၿပီဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္း တေတြ မုန္႔ပူပူေႏြးေႏြးစားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြက မရိုးမရြျဖစ္လာေလ့ရွိပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္လည္း အတန္းထဲက ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အလွည့္က်မုန္႔ေတြ၀ယ္လာေပးတတ္တဲ့ ေစတနာက က်မတို႔ရဲ႕ အငတ္အာသာကို ေျပေစခဲ့ပါတယ္.။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ညတိုင္းလိုလို အေဆာင္ေစာင့္ အဘကေနတစ္ဆင့္ အေၾကာ္၊ ထပ္တရာ၊ ပလာတာ၊ မုန္႔လင္မယား၊ ေပါက္စီ၊ မုန္႔ဟင္းခါး စသျဖင့္ သူလက္ဖက္ရည္သြားေသာက္ရင္း ၀ယ္လာေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္...။ သူ၀ယ္လာတိုင္း အတန္းထဲက မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးအတြက္ ညီတူညီမွ်၀ယ္ပို႔ေပးေလ့ရွိပါတယ္..။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မအျပင္ အျခား မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးက ဘက္မလိုက္တတ္တဲ့သူ႔စိတ္ဓါတ္ကို ခ်စ္ၾကပါတယ္..။ ဘယ္သူမွ မုန္႔လာမပို႔တဲ့ညဆိုရင္ေတာ့ လက္ဖက္သုပ္၊ ျမင္းခြာရြက္သုပ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္စတဲ့ အသုပ္မ်ိဳးစံု ၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္မ်ိဳးစံု၊ ရွိရွိသမွ် မုန္႔မ်ိဳးစံုကို မရိုးေအာင္လုပ္စားၾကပါတယ္..။ က်မအခန္းက အျမဲ ပင္တုိင္အခန္းပါ..။ အခန္းထဲမွာ သီခ်င္းစာအုပ္မ်ိဳးစံု၊ ဂစ္တာ၊ DVD စသျဖင့္ မ်ိဳးစံုေအာင္ ထားၿပီး ေသာင္းက်န္းေလ့ရွိခဲ့ၾကပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ စာေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ၾက ပါတယ္..။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ... ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကိုေရာက္လာေတာ့ စာေတြက ခက္လာသလို က်မသူငယ္ခ်င္းကို စာရွင္းျပရတာ လည္း အခ်ိန္ေတြပိုစိပ္လာခဲ့ပါတယ္..။ အျမဲလိုလို က်က္စာဆိုရင္ သူ႔ကိုရွင္းျပရင္း က်မက ျပန္က်က္စရာ မလိုဘဲ အလြတ္ရေနၿပီဆိုရင္ေတာင္ သူကနားမလည္ေသးပါဘူး။ တြက္စာေတြဆိုရင္လည္း သူ႔ကိုရွင္းျပရလြန္းလို႔ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္ထိ က်မကျပန္ၾကည့္စရာမလိုေအာင္ ရွင္းလင္းသြားေပမယ့္ သူက လယ္တယ္တယ္ပဲ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါေသးတယ္..။ သူကပဲ ဉာဏ္မေကာင္းတာလား၊ က်မကပဲ စာရွင္းျပတာ ပါရမီမပါတာလားေတာ့ မသိပါဘူး..။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အတြက္တင္ရမယ့္ စာတမ္းေခါင္းစဥ္ လည္း က်မက သူ႔အတြက္ေရြးေပးရံုမက references ေတြပါ အဆင္သင့္ရွာေပးတာေတာင္ သူက ေရးရမွာ ပ်င္းေနတဲ့သူမ်ိဳး..။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာေရးဆိုၿပီး အဲတစ္ခုကိုေတာ့ က်မ မေရးေပးခဲ့ပါဘူး..။ စာေမးပြဲနီးခ်ိန္တိုင္း စာေတြေအာ္ၿပီးက်က္တတ္လြန္းလို႔ အသံနာေလ့ရွိတတ္တဲ့ က်မအတြက္ Mybacin ကဒ္ကေလးေတြ သူအျမဲ၀ယ္လာေပးတတ္ပါတယ္..။ ေနမေကာင္းရင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုသာမက အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို ျပာယာခတ္ၿပီး သူစိတ္ပူကာ တတြတ္တြတ္ဆူေနတတ္ျပန္ပါတယ္..။ က်မစားခ်င္ တာမွန္သမွ် သူက အျမဲ၀ယ္ေကၽြးခ်င္ခဲ့သလို က်မအတြက္ အျပင္ဗဟုသုတစာအုပ္ေတြ အျမဲလက္ေဆာင္ ၀ယ္ေပးတတ္ပါတယ္..။ သူေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြက ေဘဘီလံုမွာ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္၊ ေပၚလီယာနာ၊ Who moved my cheese နဲ႔ Zig Zigglar ရဲ႕ See you at the top ကို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ထိပ္ဆံုးမွာ ေတြ႔ၾကမယ္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ..။ အျခားစာအုပ္ေတြေတာ့ အမ်ားၾကီး ပါပဲ..။ ဥပမာ ဦးႏုရဲ႕ မိတၱဗလဋီကာ၊ ၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့စာအုပ္နဲ႔ အျခား ဘာသာေရးစာအုပ္ေတြ၊ အျခား ပညာရပ္ပိုင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြ စသျဖင့္ေပါ့..။ ေပၚလီယာနာကို ဖတ္ၾကရင္း တစ္ခုခုအဆင္မေျပ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြေတြ႔ၾကတိုင္း ဒါလည္းေကာင္းတာပါပဲ ဆိုတဲ့စကားကို လက္ကိုင္စြဲရင္း စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္..။ See you at the top ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း ထီးတည္းေအာင္ျမင္တာ ကိုေျပာတာမဟုတ္ဘဲ.. ပညာေရး၊ အလုပ္အကိုင္၊ မိသားစုဘ၀၊ လူမႈေရးဘ၀၊ စီးပြားေရးစတာေတြကို အခ်ိဳးညီညီဟန္ခ်က္ညီေအာင္လုပ္ကိုင္ရင္း ေအာင္ျမင္တဲ့အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့တဲ့မိသားစု ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္က မွန္ကန္တယ္ဆိုတာကို မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့ၾကတယ္..။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စာေရးရင္၊ ဖုန္းေျပာရင္ See you at the top ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ အဆံုးသတ္ႏႈတ္ဆက္တဲ့အထိ အဲဒီတက္က်မ္းစာအုပ္ကို သေဘာတက်ရွိခဲ့ပါတယ္..။ အခုေနာက္ပိုင္း က်မ အလြန္မၾကိဳက္တဲ့စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က အဲဒီစကားလံုုးကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္စကားလံုးလိုလို တြင္တြင္ သံုးေနကတည္းက က်မ အဲဒီစကားလံုးကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မဟေတာ့ပါဘူး..။ ေနာက္တစ္ခ်က္က က်မတို႔ ထိပ္ဆံုးမွာေတြ႔ၾကဖို႔ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနတစ္ခု ေရာက္သြားတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္မွာ က်မက ဂုဏ္ထူးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ အထူးေအာင္ နဲ႔ ေအာင္ခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ ဂုဏ္ထူးအနည္းငယ္နဲ႔သာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္..။ ပညာေရးကို လိုက္စားလိုစိတ္မရွိေတာ့တဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္တယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ထူးခၽြန္ေနျပီ လို႔ ေျပာပါတယ္..။ ေက်ာင္းျပီးလို႔ အခ်ိန္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်မႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနပါၿပီ.။ ပထမဆံုး ေလွ်ာက္ျဖစ္တာက TICA (Thailand International Cooperation Agency) က ေပးတဲ့ Scholarship ပါ..။ တက္ခ်င္လြန္းလို႔ရယ္မဟုတ္ပါပဲ.. အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ျဖစ္ သြားတာပါ..။ အဲဒီအတြက္ research proposal ေတြေရာ၊ အမွတ္စာရင္းစသျဖင့္ Document ေတြ စံုေအာင္တင္ခဲ့ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္..။ ေရးေျဖက တကယ္ေတာ့ TOEFL ေျဖရပါတယ္..။ က်မက အဂၤလိပ္စာသာ ေလ့လာေနေပမယ့္ TOEFL ရယ္၊ IELTS ရယ္ဆိုၿပီး ရည္ရြယ္ေလ့လာခဲ့တာမဟုတ္ေလေတာ့ စာေမးပြဲခန္းထဲေရာက္မွာ TOEFL ေျဖရတာပါလားလို႔ သိၿပီး ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အဂၤလိပ္စာေလးနဲ႔ပဲ ရသေလာက္ေျဖခဲ့ပါတယ္...။ Listening ကေတာ့ အက်င့္သိပ္မ ရွိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမေျဖႏိုင္ခဲ့ပါဘူး..။ ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေျဖရ ပါတယ္..။ English Fluency ရယ္၊ ပညာရပ္ပိုင္းဗဟုသုတေတြ ရယ္ ေမးတာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ Listening မွာ ေကာင္းေကာင္းမေျဖႏိုင္ခဲ့တဲ့အျပင္ ပထမဆံုးအေတြ႔အၾကံဳဆိုေတာ့ ရမွာမဟုတ္ေလာက္ ပါဘူးလို႔ပဲ ဘာမွစံုစမ္းေမးျမန္းျခင္းမရွိဘဲ ဒီအတိုင္းသာ ေနေနခဲ့ပါတယ္..။ အဲဒါအျပင္ က်မအလုပ္လည္း ၀င္လုပ္ေနခဲ့ပါၿပီ..။

ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္ေတာ့ မထင္မွတ္ထားဘဲ က်မဆီကို ေမးလ္၀င္ လာပါတယ္..။ က်မေလွ်ာက္တဲ့ တကၠသိုလ္ကိုရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ TICA Scholarship ကိုရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုးေရာက္ရမယ့္ရက္၊ ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႔ ဘာေတြျပင္ဆင္ရမယ္၊ ဘာညာနဲ႔ေပါ့..။ TICA က ေပးတဲ့ Monthly Scholarship fee က ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္..။ တစ္လကို ထိုင္းဘတ္ ၇၀၀၀ ေလာက္ပဲ ေပးတာပါ..။ မထင္မွတ္ဘဲ ေလွ်ာက္လိုက္မိတဲ့တကၠသိုလ္တစ္ခုက လက္ခံစာရေတာ့ က်မအတြက္ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ရယ္၊ ရလာတဲ့အခြင့္အေရးရယ္၊ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္လိုက္ရင္ ေနာက္ထပ္ ဒီထက္ေကာင္း တဲ့ အခြင့္အေရးေတြရလာႏိုင္မယ့္အေျခအေနရယ္ စသျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ရခက္ခဲတဲ့အေျခအေန တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္..။ အဲဒါအျပင္ က်မကုိလည္း အျခားႏိုင္ငံၾကီးေတြက ေက်ာင္းေတြကို သြားတက္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရက္သားနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ နီးနီးနားနားမွာပဲ တက္မွာလဲ ဘာညာစသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စီနီယာေတြကလည္း ေျပာၾကတာေပါ့..။ အေတြ႔အၾကံဳကလည္းမရွိ၊ အသက္ကလည္းငယ္ေသးေတာ့ သြားရမလား၊ မသြားရဘူးလားဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းတိတိက်က် မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်မေတြေ၀ေန ခဲ့ပါတယ္..။

++++++++++++@@@@@++++++++++++++

စာၾကြင္း +++ :)))

:-) တကယ္က ဒီေလာက္အေသးစိတ္ေရးဖို႔ စိတ္မကူးထားေပမယ့္လည္း Keyboard ေပၚတင္မိတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြ သြားရာေနာက္လိုက္ရင္း အလိုလိုေရးေနမိရာက က်မဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းစံုေတာ့မယ္..:)

စာေရးရင္ သူ႔အလိုလို စိတ္ထဲကေန ထြက္လာေနတဲ့စကားလံုးေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြက အလိုလိုရိုက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ သဘာ၀ေၾကာင့္ ဘာမွ edit မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး...........။

# My Own Feelings # အက္ေဆး

Saturday 15 November 2014

Wait me pls ~~~

Phyu Lwin November 15, 2014 7 Comments

အခ်ိန္က ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ရဲ႕ ရက္တစ္ရက္...။

အဲဒီရက္တစ္ရက္မွာ ၀တၳဳတခ်ိဳ႕တေလကို ဖတ္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က သူမအၾကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမ “ဂ်ဴ း” ရဲ႕ အသစ္စက္စက္၀တၳဳတစ္အုပ္ကို ဖတ္ခ်င္လြန္းလို႔ အိမ္နဲ႔ မနီးမေဝးက စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးမွာ သြားငွားလာခဲ့တယ္...။ စာအုပ္ေလးရဲ႕ နာမည္က “ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဘူး” တဲ့...။ မဖတ္ခင္အခ်ိန္ထိေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ေစာင့္ေနမယ္ လို႔ မေျပာလိုက္တာလည္းလို႔ ခပ္ငယ္ငယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနဲ႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနမိခဲ့ ပါေသးတယ္..။ တကယ္ဆို သူမဘက္ကသာ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ေသခ်ာေျပာလိုက္ရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္ ျပန္ေတြ႔ၾကၿပီး ေပ်ာ္စရာနိဂံုးတစ္ခုျဖစ္မွာလို႔ မဖတ္ခင္ေတာ့ ေတြးေနမိခဲ့တယ္...။ ဖတ္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ႀကိဳးစားမႈေတြနဲ႔အတူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ပ်ံသန္းဖို႔အေတာင္ပံေတြ အျပည့္ရွိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံသန္းသြား မွာျဖစ္လို႔ မေရမရာနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ သူမဖက္ကေန မွန္ကန္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ထပ္တူေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိတယ္...။ ၿပီးေတာ့ သူမလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ပ်ံသန္းသြားႏိုင္ပါေစလုိ႔ တိတ္တိတ္ေလးဆုေတာင္းေပးရင္းေပါ့..။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ ျမန္မာမိဘေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အေဖနဲ႔အေမက အျပင္စာေတြ အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ဝတၳဳေတြဖတ္တာ လံုးဝမၾကိဳက္ေတာ့ အခ်စ္လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးခဲ့ဘူး...။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုးရင္ထဲထိေရာက္တဲ့ အခ်စ္၀တၳဳတစ္အုပ္က ဆရာမ ဂ်ဴ းရဲ႕ ‘အမွတ္တရ’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးပါ..။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးကို ၆ တန္းေလာက္ကေန ၁၀ တန္းထိ မခြဲဘဲအတူတူေက်ာင္းတက္လာၿပီး ဆယ္တန္းမွာ က်သြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္နဲ႔ သူ႔အစ္မကို study guide ျပန္လုပ္ေပးရင္း တစ္ရက္ေတာ့ သူ႔အစ္မက ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဆိုကာ ငွားေပးလိုက္ရင္းကေန ဖတ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲဒီစာအုပ္က ဆရာမရဲ႕ ပထမဆံုးလံုးခ်င္းမွန္းလည္း မသိ၊ ဆရာမဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလည္းေတာင္ ေသခ်ာမသိေသးဘဲ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးကို ၂ ခါေလာက္ျပန္ဖတ္ခဲ့မိတယ္..။ ဖတ္ရင္းလည္း ရင္ထဲမွာ နင့္နင့္သည္းသည္း ခံစားေနခဲ့ရတယ္..။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြ ေခတ္ရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္မွာ ဆရာမဂ်ဴ းရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို အကုန္လံုး ငွားဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္..။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခါစ တကၠသုိလ္တက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ စာၾကည့္စရာမလိုေတာ့ေပမယ့္ Study Guide တစ္ေယာက္အျဖစ္ တေနကုန္ မနက္ ၆ နာရီေလာက္ကေန ည ၁၀ နာရီေလာက္အထိ လုပ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ အားခ်ိန္မရွိေပမယ့္ မရွိရွိတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္..။ စာအုပ္အထြက္က်ဲတဲ့ ဆရာမရဲ႕ စာအုပ္ေတြက လပိုင္းေလာက္အတြင္းပဲ ဖတ္လုိ႔ျပီးသြားတဲ့အတြက္ စာအုပ္အသစ္ထြက္ဖို႔အေရး အျမဲလိုလို လက္ခ်ိဳးေရရင္း ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြထဲမွာ က်မတစ္ေယာက္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္..။

အဲဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ရဲ႕ ရက္တစ္ရက္မွ ထြက္လာတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထြက္ထြက္ခ်င္းဖတ္ခ်င္မိခဲ့ကာ ဖတ္ၿပီးေတာ့ အဓိက ဇာတ္လိုက္မေလး ေအသင္ကို အားက်တာမဟုတ္ဘဲ သူမရဲ႕ role model ျဖစ္တဲ့ "ခက္" ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ေအသင္နဲ႔အတူတူ အားက်ကာ ခက္ လိုမ်ိဳး ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္..။

တကယ္ေတာ့ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသးတဲ့ ႏွလံုးသားေတြက တစ္ခုခုဆိုရင္ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနတတ္စျမဲပါ..။ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္က ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ရုပ္ရွင္၊ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ပံုျပင္၊ အေၾကာင္းအရာ စတာေတြက မွတ္ညဏ္ေကာင္းလြန္းတဲ့ ငယ္ရြယ္သူေတြရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ စဲြထင္က်န္ရစ္ေနတတ္တာ သဘာ၀ပဲေလ..။ ငယ္ငယ္က ဆရာမရဲ႕ စာေတြကို ဖတ္ရင္း ႏိုင္ငံျခားက Conference ေတြ၊ Seminar, Workshop ေတြကို သြားတက္ေလ့ရွိတဲ့ ပညာတတ္မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ သရုပ္ဟာ က်မရဲ႕ သိစိတ္မွာေရာ၊ မသိစိတ္မွာပါ မသိမသာ စြဲထင္ေနခဲ့တယ္..။ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕နားက ရြာေလးတစ္ရြာမွာေနတဲ့ သာမာန္မိဘႏွစ္ပါး ကေန ေမြးလာတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနန႔ဲ အဲဒီလို အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀က ကိုယ္နဲ႔ လားလားမွ မသက္ဆိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားလြန္းတယ္လို႔ မသိစိတ္ထဲမွာ အျမဲလိုလိုေတြးေနမိတတ္ျပန္ေသး တယ္..။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ အနီးအနားမွာက ဆယ္တန္းကို မေအာင္လို႔ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ ဆက္တိုက္ေျဖေနရသူေတြ၊ ကံေကာင္းလို႔ ေအာင္သြားရင္ေတာင္ ေအာင္မွတ္ေလး ပြတ္ကာသီကာနဲ႔ မႏၱေလးအေ၀းသင္တကၠသိုလ္ေလာက္ကိုသာ လက္လွမ္းမီတဲ့သူေတြ၊ အခ်ိဳ႕လည္း အေ၀းသင္ေတာင္ မတက္ႏိုင္ၾကဘဲ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္းအလုပ္ေတြသာ ၀င္လုပ္ရင္း ဘ၀တကၠသိုလ္ထဲမွာပဲ က်င္လည္ေနၾကသူေတြသာ ေပါမ်ားလွတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ ဆယ္တန္းဆိုတာ ေအာင္ဖို႔ အေတာ္ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုပါလားလို႔ စဲြေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္..။

က်မရဲ႕ အဲဒီအေတြးေတြကို ေခ်ဖ်က္ေပးလိုက္သူက က်မန႔ဲ အသက္ ၂ ႏွစ္ကြာေပမယ့္ အတန္းတစ္တန္းထဲသာ ကြာတဲ့ က်မအစ္မပါ..။ အစ္မက ဆယ္တန္း ကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ဂုဏ္ထူးတစ္ခုနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္..။ အဲဒီအခါ အဲဒီလိုေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳး ရွားပါးလွတဲ့ရြာမွာ အေဖက ၀မ္းသာလြန္းလို႔ အစ္မရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈအထိန္းအမွတ္အျဖစ္ အိမ္မွာ အလွဴလုပ္ေပးေတာ့ အစ္မကို အားက်စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္..။ က်မလည္း အစ္မလိုၾကိဳးစားရင္ျဖစ္မွာပဲ၊ သူမ်ားေတြေျပာသေလာက္ ဆယ္တန္းဆိုတာ မခက္ခဲပါဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ ျပန္စဲြသြားေတာ့ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက ဆယ္တန္းတက္ေနၿပီေလ..။

အဲဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရြာမွာတစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ထူးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ စာေမးပြဲေအာင္တဲ့ ဘာသာစံု ရမွတ္ေပါင္းက တစ္ဘာသာခ်င္းပ်မ္းမွ် ၈၀ ေက်ာ္ရတဲ့ ပထမဆံုးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ လာခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္လည္း ကံဆိုးစြာနဲ႔ပဲ အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးတကၠသိုလ္အမွတ္ကို ၄ မွတ္အလိုနဲ႔ ကပ္လဲြသြားခဲ့ပါ တယ္..။ ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးၾကီးမရွိလွတဲ့၊ မသိလွတဲ့ က်မအေနနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္နဲ႔လြဲတာ ကို သိပ္ေတာ့ ၀မ္းနည္းပက္လက္မျဖစ္လွပါဘူး..။ ေဆးကိုသာ တက္ျဖစ္ရင္ ေနာက္ထပ္ဘြဲ႔လြန္ေတြ အတြက္ စာေတြ အမ်ားၾကီးၾကည့္ေနရမယ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာလည္း စာေတြ ဆက္ဖတ္ေနရဦးမယ္ဆုိေတာ့ စာၾကမ္းပိုးျဖစ္ၿပီး ပင္ပန္းတာေပါ့၊ အခုတက္မယ့္တကၠသိုလ္ဆိုရင္ ဘြဲ႔ေလးတစ္ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ စာဆက္ၾကည့္ စရာမလိုဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနလို႔ရၿပီဆိုၿပီး စာၾကည့္ရမွာ ပ်င္းလွတဲ့က်မက အဲလိုအေတြးနဲ ႔ေျဖသိမ့္ခဲ့ပါတယ္..။ စက္မႈတကၠသိုလ္ေတြကလည္း ပိတ္ထားၿပီး က်မတို႔ႏွစ္ေတြမွာ GTC ပဲေခၚေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈမရွိလွတဲ့က်မက B.E ထိေရာက္ေအာင္ မၾကိဳးစားႏုိင္ဘဲ B.Tech ေလာက္မွာဘဲ ရပ္သြားရင္ ဘြဲ႔မရျဖစ္ေနမယ္ဆိုၿပီး Architect တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ GTC ကိုေတာ့ မေလွ်ာက္ခဲ့ ပါဘူး..။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေခတ္ကာလက ေဆးတကၠသိုလ္ၿပီးရင္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေတြထဲ ဒုတိယအမွတ္ အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လူသိပ္မသိတဲ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုကို အလိုအေလ်ာက္တက္ခဲ့မိပါတယ္..။ ရည္ရြယ္ခ်က္ က ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားပါတယ္..။ ဘြဲ႔တစ္ခုရရင္ ေတာ္ၿပီ.၊ စာေတြကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား မဖတ္ခ်င္ဘူး၊ စာေတြနဲ႔ တစ္သက္လံုး အေဖာ္မျပဳခ်င္ဘူး လို႔ ျဖစ္ပါသတဲ့..။

က်မရဲ႕ ဘြဲ႔တစ္ခုရရင္ေတာ္ၿပီဆိုတဲ့ အေတြးက ဆရာမဂ်ဴ းရဲ႕စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲ လာခဲ့ပါတယ္..။ အဓိက ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တာက “ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဘူး” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္အၿပီးမွာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္..။ မမခက္ကို အားက်ခဲ့ၿပီး ေအသင္နဲ႔အတူ သူ႔လိုျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ၀င္လာခဲ့တယ္..။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ ဘ၀ေတြက က်မရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ အမ်ားၾကီးအလွမ္း ကြာလွတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီစာအုပ္ဖတ္ခ်ိန္ စိတ္ထဲမွာ ငါလည္း ၾကိဳးစားရင္ မမခက္လို ျဖစ္လာမွာပဲ လို႔ ေတြးေနမိခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္..။ အဲဒါအျပင္ က်မရဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္ ဘ၀က ေအသင္ထက္ေတာင္ သာေနေသးတယ္ေလ..။ မိသားစု၀င္ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း အေ၀းသင္တက္ေနရ တဲ့ ေအသင့္လိုဘ၀မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မိဘပံ့ပိုးမႈအလံုအေလာက္နဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ကို သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖတ္သန္းေနခ်ိန္ပါ..။ ဆရာေတြ ဆရာမေတြ ထဲမွာလည္း ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတြ၊ သြားေနဆဲသူေတြ ေတြ႔ရတဲ့အခါ သူတို႔ကို ခက္န႔ဲ ခ်ိန္ထိုးအားက်ခဲ့ ကာ ေက်ာင္းစာကို တျဖည္းျဖည္းၾကိဳးစားလာခဲ့ပါတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလက ဘယ္သူမွ ေျပာျပမယ့္သူ မရွိခဲ့ေပမယ့္ Bachelor မွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရမွ ႏိုင္ငံျခားက မဟာဘြဲ႔ကို ေလွ်ာက္ရင္ ရဖို႔ရာခိုင္ႏႈန္းပိုမ်ားတယ္ဆိုတာကို မွတ္ထားေနမိတဲ့အတြက္ ႏွစ္တိုင္းအမွတ္ေကာင္းေကာင္း၊ အဆင့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေအာင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္..။ တစ္ဖက္ကလည္း အခ်ိန္ရရင္ ရသလို အဂၤလိပ္စာလည္း ေလ့လာရင္းေပါ့..။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြၾကား ေရပန္းစားခဲ့တဲ့ The Best, Light English, English for All လိုမ်ိဳး စာအုပ္ေတြကို မလြတ္တမ္း၀ယ္ဖတ္ရင္း ဘာသာျပန္ျပိဳင္ပဲြေတြလည္း တခါတေလ ၀င္ျပိဳင္ျဖစ္ပါတယ္..။ က်မ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ Facebook ဆိုတဲ့အရာမရွိခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမယ္..။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ အပန္းေျဖစရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိဘဲ အဲဒီလို အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြပဲ ဖတ္ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုး...။ ပညာေရးအတြက္ ပထမဆံုး အုတ္ျမစ္ခ်ခ်ိန္မွာ မရည္ရြယ္ပါဘဲ အေျခခိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမွန္းမသိၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္...။

To be continued~~~

++++++++++++++++ ++++++++++++++++++++++

စာၾကြင္း+++

တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီေန႔ပိတ္ရက္ စေနေန႔မွာ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ တစ္ပတ္စာ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္၊ ေစ်း၀ယ္ နဲ႔ တစ္မနက္လံုးလႈပ္ရွားၿပီးတဲ့အခါ စာဖတ္ဖို႔သာ ရည္ရြယ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္.။ က်မၾကိဳက္တဲ့ ရသစာတစ္ခုခုဖတ္မယ္ဆိုၿပီး E-Book ေတြ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြရင္းက ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ၿပီး စြဲထင္ေနခဲ့တဲ့ ဆရာမရဲ႕ စာအုပ္ကေလးကို ခဏ ျပန္ဖတ္ၾကည့္မိျခင္းသာ...။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ အဲဒီစာအုပ္ကေလးကို ဖတ္မိခ်ိ္န္ကာလက ခက္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္တစ္ခုကို သတိရသြားမိတယ္..။

အဲဒါနဲ႔ ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာကာ Keyboard ေပၚမွာ ခက္ကို အားက်စိတ္ျဖစ္ေပၚခဲ့ျခင္းက က်မကို ၾကိဳးစားဖို႔ အားတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းေလာက္သာ ေရးခ်င္ရံုသက္သက္ပါ..။ ေရးရင္းေရးရင္း ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ထားသလိုလည္း ျဖစ္ေနမိျပန္ရဲ႕ ...(တကယ္ေတာ့ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး...၊ က်မက လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ စမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္ေနရဆဲ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သာ)

ဒါေပမယ့္လည္း ေရးထားတာေတြအားလံုးက အမွန္တရားေတြျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ၿပီးဆံုးေအာင္ ဆက္ေရးပါဦးမယ္.....။

# Book Review # My Own Feelings

Wednesday 12 November 2014

_/\_ Pilgrimage _/\_

Phyu Lwin November 12, 2014 4 Comments

၁၁-၁၁-၂၀၁၄ ရက္ေန႔က ဘုရားဖူးခရီးတစ္ခုသြားျဖစ္ျပန္တယ္...။ ႏိုင္ငံျခားသားေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြအတြက္ ေက်ာင္းကေန အားလံုးစီစဥ္ေပးတဲ့ ေလ့လာေရးခရီးတစ္ခုပါ..။ အျခားသူေတြအတြက္ကေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္း၀င္အေမြအႏွစ္ေနရာတစ္ခုကို သြားလည္ရံု သက္သက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ က်မအတြက္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ဘုရားဖူးသြားခဲ့ရ သလို ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါတယ္..။

သြားခဲ့တဲ့ေနရာက အိုဆာကာနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ တည္ရွိတဲ့ နာရ (Nara) ဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕ပါ..။ ၿမိဳ႕ကေလးက ေတာင္ေတြေတာေတြနဲ႔ စိမ္းစိုေနၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားအားေကာင္းခဲ့ကာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ေရွးအက်ဆံုး နဲ႔ အၾကီးဆံုး ဘုရားေက်ာင္းၾကီးေတြရွိတဲ့ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ပါ...။ ကားေတြ၊ လူေတြ၊ စက္ရံုေတြနဲ႔ စက္မႈထြန္းကားမႈျပယုဂ္ကို မေတြ႔ရဘဲ ၿမိဳ႕ကေလးထဲ၀င္လိုက္တာ နဲ႔ ေက်းလက္အေငြ႔အသက္ကို ခံစားရတဲ့အျပင္ ဘာသာတရားရဲ႕ အရိပ္ေအာက္က စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ကိုလည္း တျပိဳင္တည္း ခံစားရပါတယ္.။

အေပၚဆံုးက ပံုေလးထဲမွာ ပါတဲ့ စကၠဴ ရုုပ္ကေလးက သမင္ပံုခ်ိဳး ထားတာပါတဲ့..။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး ကမၻာ့ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္စာရင္း၀င္ျဖစ္တဲ့ Horyuji ဆိုတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကုိ သြားေလ့လာေတာ့ လိုက္ရွင္းျပေပးတဲ့ ဂိုက္အေဒၚၾကီးက လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာပါ..။ သြားခဲ့တဲ့ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား Tour Guide ေတြက အသက္ၾကီးၾကီး ဦးေလးၾကီး၊ အေဒၚၾကီးေတြပဲ ေတြ႔ရပါတယ္..။ က်မသြားဖူးတဲ့ အျခားႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ ဘရာဇီးလ္၊ ေတာင္အာဖရိက၊ ဖိလစ္ပိုင္ အစရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း Guide ေတြက အသက္ၾကီးသူေတြပဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္..။ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္စရာမလိုဘဲ စာေလးေတြဖတ္ၿပီး စကားေျပာ၊ ရွင္းျပကာ သက္ေသာင့္သက္သာလုပ္ရတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို လူၾကီးေတြကို ဦးစားေပးလုပ္ေစတာလားလို႔ အရင္ကတည္းက ေတြးေနမိခဲ့တယ္..။ လူငယ္ေတြဆိုတာက စြန္႔စြန္႔စားစား၊ ေျပးေျပးလႊားလႊား၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရင္း လႈပ္ရွားရုန္းကန္ခ်င္တဲ့ အရြယ္ေတြဆိုေတာ့ အဲဒီလို ေအးေအးေဆးေဆးအလုပ္မ်ိဳး ကို စိတ္မဝင္စားၾကတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္..။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတြ႔ဖူးတဲ့ ဂိုက္ကိုကို၊ ဂိုက္မမမ်ားကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ...။ အဲဒီသမင္ပံုခ်ိဳးထားတဲ့ အဓိပၸာယ္က နာရဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ သမင္ေတြေပါမ်ားလြန္းလို႔ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ စိတ္၀င္တစားရွိတာေၾကာင့္ သမင္ဆိုတာလည္း နာရရဲ႕ အမွတ္အသား တစ္ခုေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသတဲ့...။

သြားခဲ့တာက ၂ ေနရာဆိုေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ Horyuji Temple က ပံုေတြပဲ တင္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ရက္ေတြ မွ ေနာက္ထပ္ပံုေတြ ဆက္တင္ပါမယ္..။ ဘာေၾကာင့္ ပံုေတြ အဲေလာက္တင္ခ်င္တာလည္းဆိုရင္ တစ္ေနရာရာသြားရင္ အမွတ္တရဓါတ္ပံုေတြရိုက္ခ်င္ပါတယ္..။ ရိုက္ခဲ့ဲတဲ့ပံုေတြကို ဒီအတိုင္းသိမ္းထားရင္ လည္း ႏွေျမာစရာေကာင္းတယ္၊ Facebook ေပၚက်ေတာ့လည္း မတင္ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ဓါတ္ပံုေတြတင္တာ ဘယ္လိုမွ Feel မလာေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္လာေလ့မရွိတဲ့ Blog မွာတင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ပံုေတြ Share ခ်င္တဲ့စိတ္လဲေျပေပ်ာက္သလို ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတြကို စိတ္၀င္စားတဲ့ အျခားသူေတြအတြက္ လည္း ေလ့လာခံစားလို႔ရတာေပါ့ေနာ္..။

ဘုရားေက်ာင္းကို အ၀င္မွာ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြ ေလ့လာေရး လာေနတာနဲ႔ ၾကံဳေနရပါေသးတယ္..။ သြားခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကေလးေလးေတြနဲ႔ ေရွာင္မလြတ္ခဲ့ ပါဘူး..။

ဒါက ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ အထိန္းအမွတ္ေက်ာက္စာတိုင္ပဲျဖစ္ပါတယ္..။ ဒီဘုရားေက်ာင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၃၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္က တည္ေဆာက္ထားခဲ့တာျဖစ္ပါသတဲ့..။

ဒီပံုထဲမွာေတြ႔ရတဲ့ ရုပ္ထုေတြက ဘုရားေက်ာင္းကို အ၀င္မွာ ထုလုပ္ထားတာျဖစ္ၿပီး ရႊံ႕ေတြနဲ႔ ထုထားတာလို႔ေျပာပါတယ္..။ အေပၚက တစ္ရုပ္ကေတာ့ ပ်က္စီးသြားခဲ့လို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို သစ္သားနဲ႔ ျပန္ထုထားပါတယ္..။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ၾကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ ဓါတ္ေတာ္၊ ေမြေတာ္ေတြနဲ႔ ဌာပနာထားၿပီး တည္ထားတဲ့ ေစတီေတာ္ ပါ..။ ဘံု ၅ ဆင့္ရွိပါတယ္..။ ေအာက္ဆံုးဘံုရဲ႕ ေလးဖက္ေလးတန္မွာ ဘုရားရုပ္တုေတြတည္ထားၿပီး က်မတို႔ဆီက ေစတီပုထိုးေတြလိုပဲ ေျမၾကီးထဲမွာ ဓါတ္ေတာ္၊ ေမြေတာ္ေတြ ဌာပနာထားတည္ထားတာပါ..။

ဒီပံုက ေစတီရဲ႕ ေလးဖက္မွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားဆင္းတုပံုေတာ္ေတြပါ..။ အထဲမွာ အစစ္ေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္မေပးထားေတာ့ ဂိုက္အေဒၚၾကီးရဲ႕ စာအုပ္ထဲက ျပန္ရိုက္ထားရတာပါ..။

ဒီပံုက ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘးနားက တပည့္သာဝကာေတြ ၀မ္းနည္းငိုေၾကြးေနပံုကို ထုလုပ္ထားတဲ့ပံုျဖစ္ပါတယ္..။

ဒါက ေရွးေခတ္ကတည္းက ကိုရင္ေတြ၊ ဘုန္းၾကီးေတြကို စာခ်ေပးတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဟုိးေရွးကတည္းကေက်ာင္းက မိုးၾကိဳးပစ္ၿပီး မီးေလာင္သြားလို႔ သကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ ေလာက္မွာ ေရွးတုန္းက ပံုစံနဲ႔ထပ္တူက်ေအာင္ အသစ္ျပန္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္တဲ့..။

ဒီစၾကၤန္လမ္းေလးက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန ဘုရားကိုသြားတဲ့လမ္းေလးပါ..။ ေဘးဘက္က တိုင္ေတြက ဂ်ပန္မွာ အသံုးအမ်ားဆံုးသစ္မ်ိဳးတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ Japanese Cypress ဆိုတဲ့အပင္က သစ္ေတြပါတဲ့..။

ဂ်ပန္ေမပယ္လ္ပင္ေလးေတြ ေနရာတိုင္း အေရာင္ေတြေျပာင္းလို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္လွလိုက္တာာ။

Souvenir ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြ..။

ယန္း ၅၀၀ ေပးရတဲ့ ေက်ာင္းက စီစဥ္ေပးတဲ့ေန႔လည္စာ..။ ဂိုက္အေဒၚၾကီးက သူ႔လုပ္သက္က ေတာ္ေတာ္ ႏုေသးတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲေမးတဲ့အခါ သူလုပ္တာ ၄ ႏွစ္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတာဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စကားကို ေရေရလည္လည္ မေျပာတတ္ေသးပါဘူးတဲ့..။ အျခားသူေတြဆိုရင္ ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ရွိၾကၿပီတဲ့..။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွင္းျပရွာပါတယ္..။ ကို္ယ္ေတြလည္း မရွင္းတာကို ျဖည့္ေတြးရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဆင္ေျပသြားတာပါပဲ..။

See you in next post !!!
Thanks for your visit!!! <3 <3

# Days In Japan # Sharing

Friday 7 November 2014

နန္းေတာ္ ++

Phyu Lwin November 07, 2014 4 Comments

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၄ ရက္ေလာက္က ခမ္းနားၾကီးက်ယ္တယ္လို႔ သူတို႔သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ နန္းေတာ္ၾကီးတစ္ခုထဲ အလည္ေရာက္သြားခဲ့တယ္...။ အဲဒီလို ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦေတြ မျမင္ဖူးတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခ်င္ ခမ္းနားတယ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္ေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းဗိသုကာ လက္ရာေတြ ေပါတဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက လာသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက နန္းေတာ္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ သိပ္ေတာ့ အံ့ၾသဘနန္း ျဖစ္စရာ မေကာင္းလွပါဘူး..။

သြားခဲ့တာက Kyoto Imperial Palace လို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္ေရွးေဟာင္းနန္းေတာ္ေဟာင္းတစ္ခုဆီကိုပါ..။ ေရွးေရွးက ဂ်ပန္ဘုရင္အဆက္ဆက္က ေရွးကာလကတည္းကေန ၁၈၆၈ ခုႏွစ္အထိ စံျမန္းခဲ့ၾကတဲ့ နန္းေတာ္လို႔ ေျပာပါတယ္..။ ၁၈၆၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ နန္းေတာ္ကို တိုက် ဳိ ျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ပါသတဲ့..။ ၁၈၅၅ မွာ တစ္ခါ ျပဳ ျပင္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီး အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေရွးမူမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တာပါတဲ့..။

နန္းေတာ္ထဲကို မေရာက္ခင္ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ရွိတဲ့ တံတိုင္းေတြကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက ေရွးေဟာင္း ေနရာေတြေလာက္ ဗိသုကာလက္ရာ အႏုမစိတ္လွပါဘူး..။ ေဘးနားပတ္ပတ္လည္မွာ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြေတာ့ အုပ္ဆိုင္းေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္..။

အပင္အခ်ိဳ႕ေတာ့ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းစျပဳ လာေနပါၿပီ..။

ဒါက ပင္မ၀င္ေပါက္ျဖစ္ပါတယ္..။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ လာေလ့လာေနၾကတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္..။

ဒါေတြက ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတြလာရင္ ေစာင့္ဆိုင္းရတဲ့ အခန္းေတြတဲ့.။ ခ်ယ္ရီ၊ ၾကိဳးၾကာ၊ က်ား ဆိုၿပီး အခန္း အမ်ိဳးအစား (၃) မ်ိဳး ရွိပါတယ္။

ဒီလွည္းက ႏြားနဲ႔ေမာင္းတာျဖစ္ၿပီး ၀န္ၾကီးေတြ၊ လူၾကီးမင္းေတြ စီးတဲ့လွည္းျဖစ္ပါသတဲ့..။ တစ္စီးမွာ လူ (၄) ေယာက္ စီးလို႔ရပါတယ္..။

ဒီအေဆာက္အဦကေတာ့ အခမ္းအနားေတြလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေနရာပါတဲ့..။

ဥယ်ာဥ္က ဘြန္ဆိုင္းပင္ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတာ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္..။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သဘာ၀အတိုင္း ၾကီးျပင္းခြင့္မရတဲ့ အပင္ေလးေတြကေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္.. >_<

Ekkkk,,, ေရးတာ မမ်ားေပမယ့္ ပံုေတြ အေတာ္မ်ားသြားေတာ့ ပို႔စ္က ရွည္သြားၿပီ...။ ဒီမွာ ေနေနစဥ္ကာလေတြမွာ သြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့တဲ့အရာေတြအားလံုး မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္လို႔ ေရးေနမိတာပါ..။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ဆို ေနာက္ေရာက္သြားၿပီး အရာအားလံုးက ေမ့သြားတတ္ေတာ့ ဘာမွတ္တမ္းမွ မက်န္ခဲ့တတ္တာ ၾကံဳရေပါင္းမ်ားေနၿပီေလ..။ အဲဒါေၾကာင့္ သည္းခံၿပီးသာ ဖတ္ေပးၾကပါလို႔ ...။ Diary Post ေတြေတာ့ မ်ားလာပါလိမ့္မယ္...။

# Days In Japan # Sharing