ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာလုပ္ေနတဲ့ Conference တစ္ခုမွာ Student Staff လုပ္ေနေတာ့ မနက္အေစာထရတယ္..။ ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ပိတ္ရက္ဆိုရင္ မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွ ႏိုးျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ မျဖစ္မေန ထဖို႔လိုအပ္တယ္ေလ..။ ညက အိပ္မက္စံုရာၾကည့္တာက ၁၂ နာရီခြဲေက်ာ္မွ ၿပီးတယ္..။ ဒီမွာက ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ ၂ နာရီခြဲေစာတာဆိုေတာ့ သူတို႔ဆီက ၁၀ နာရီက ဒီမွာ ၁၂ နာရီခြဲေနၿပီ..။ ဒါေပမယ့္လည္း ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက ၾကည့္လက္စဆိုေတာ့ Grand Final ပြဲလည္း နီးလာၿပီျဖစ္တာနဲ႔ weekend တိုင္း အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး ၾကည့္ျဖစ္ေနတာ..။

ေက်ာင္းကို မနက္ ၉ နာရီအေရာက္သြားရမွာဆိုေတာ့ ၇ နာရီခြဲမွ ႏိုးတာနဲ႔ ျပဴးျပဴးျပာျပာျပင္ဆင္ၿပီး အေျပးသြားရတယ္...။ Morning session က ၁ နာရီမွၿပီးမွာဆုိေတာ့ မနက္စာလည္း အေျပးအလႊားစားခဲ့ရေသးတယ္..။ မဟုတ္ရင္ လူေတြၾကားထဲလည္း မေရွာင္ပဲ ဗိုက္က ဂြီဂြမ္နဲ႔ ထျမည္တတ္လြန္းလို႔ေလ..။ ၈ နာရီခြဲမွအိမ္က အထြက္မွာ မိုးကမရြာေသးေပမယ့္ အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းအေရာက္မွာ မိုးေပါက္ေတြ အမ်ားၾကီးက်လာတယ္..။ သြားရမယ့္ ေနရာက နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ စက္ဘီးစီးရင္း ထီးေစာင္းတာ မကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ မရအရေဆာင္းေနရင္း တစ္ကိုယ္လုံးလည္း စိုရႊဲလို႔..။ အဲဒါနဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေက်ာင္းဝန္းတစ္ေနရာမွာ စက္ဘီးကို ထားခဲ့လိုက္ၿပီးေတာ့ ေျခက်င္ေျပးရတယ္..။

ေရာက္ေတာ့ presentation ေတြ စခါနီးေနၿပီ။ လုပ္ရမယ့္အလုပ္က Time keeper။ အခ်ိန္မွတ္ေပးၿပီး ဘဲလ္တီးေပးရတာ..။ conference တက္ဖို႔ registration လုပ္ဖို႔ရာက ျမန္မာျပည္ျပန္ေနတုန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္က်သြားတာနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ student staff အေနနဲ႔ ဝင္လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ လုပ္ျဖစ္သြားတာ..။ ဂ်ပန္စကားက သိပ္မရေသးေတာ့ စကားေတြေျပာရမယ့္ေနရာကို ေရွာင္ၿပီး အလုပ္ကို ခြဲေပးလိုက္ေတာ့ က်မရဲ႕အလုပ္က presentation အခ်ိန္ေတြကို control လုပ္ေပးရတဲ့ time keeper ျဖစ္သြားတယ္..။ အိပ္ငုိက္တတ္တဲ့သူနဲ႔ အခ်ိန္မွတ္တဲ့အလုပ္နဲ႔မွ တည့္တည္းတိုးေတာ့တာဆိုေတာ့ လူေတြေရွ႕ငုတ္တုတ္ထိုင္၊ timer ကို ေသခ်ာၾကည့္နဲ႔ မနည္းမ်က္လံုးျပဴးထားရေတာ့ ၿပီးလဲၿပီးေရာ ဗိုက္ကလည္းဆာ၊ အိပ္ငိုက္ခ်င္တာ ေကာင္းေကာင္းမငိုက္ရေတာ့ ေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ ေနာက္ေနရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ ေန႔လည္စာစားၾကတယ္..။

ၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ lab မွာ ခဏနားၿပီး စာလုပ္ဖို႔အတြက္ ျပန္လာခဲ့တယ္..။ စားခဲ့တာက တရုတ္ဆိုင္ဆိုေတာ့ ခရုဆီေတြ၊ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြထည့္ခ်က္ထားတာနဲ႔ပဲ အိပ္ခ်င္စိတ္က ပိုတက္လာေနခဲ့တယ္..။ အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ facebook ကို ခဏၾကည့္လိုက္ေတာ့ Fathers' Day အတြက္ post ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ တန္းစီေတြ႔လိုက္ရတယ္..။ အဲေတာ့မွ ဒီေန႔က ဇြန္လတတိယပတ္ရဲ႕ တနဂၤေႏြျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဖမ်ားေန႔ဆိုတာ အမွတ္ရၿပီး အေဖ့ကိုလည္း သတိရမိေတာ့တယ္..။

တနဂၤေႏြေန႔ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ Lab ကို အျခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မလာတာနဲ႔ပဲ အခန္းထဲမွာ စာမလုပ္ခင္ ခဏေလာက္အိပ္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ျပင္ေနတုန္း Viber ကေနၿပီး အေဖ့ဆီက ဖုန္းလာတယ္..။ တကယ္ကေတာ့ အေဖက အေဖမ်ားေန႔ဆိုတာ သိိလို႔ေခၚတာျဖစ္မွာ..။ အရင္ဆံုးေမးမိတာက ယုန္ေလးေနေကာင္းရဲ႕လားအေဖ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့..။ ယုန္ေလးဆိုတာ က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးေခြးျဖဴကေလးရဲ႕နာမည္။ သူ႔အေမႊးေတြက အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနၿပီး ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ယုန္ေလးနဲ႔တူလို႔ ယုန္ေလးလို႔ေခၚရင္း အဲနာမည္တြင္သြားတာ..။ သူအိမ္ကိုေရာက္လာပံုက နည္းနည္းေတာ့ ရႈပ္တယ္..။ ေသခ်ာတာက အေဖကိုယ္တိုင္ က်မအတြက္ သြားဝယ္ေပးခဲ့တာ..။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူဝယ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ပေဟဠိကရွိေသးေတာ့ ေနာက္မွ စာေရးတဲ့တေန႔ ရွင္းျပပါဦးမယ္..။ အေမေျပာသလို ဖုန္းဆက္ရင္ လူေတြေနေကာင္းလားအရင္မေမးဘူး၊ သူ႔ယုန္ေလးပဲ အရင္သတိရတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေနက်ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္က လူေတြကိုေတာ့ စိတ္ခ်ၿပီးသားဆိုေတာ့ ယုန္ေလးကိုပဲ အျပင္ထြက္သြားမလား၊ အစားမွားစားမလား စိုးရိမ္ၿပီး ေမးျဖစ္ခဲ့တာ..။


အေဖက သတိတရန႔႔ဲ ဖုန္းဆက္ေပမယ့္ ေထြရာေလးပါးေတြပဲ ေျပာဆိုျဖစ္ရင္း အေဖေန႔မို႔ အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္၊ သတိရပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး..။ အေဖနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္စီက Message လာတယ္..။ သူ႔အေဖက အေဖေန႔ဆိုတာသိလို႔ထင္တယ္၊ သူ႔ဆီကို မွတ္မွတ္ရရဖုန္းဆက္လာေတာ့ အံ့ၾသၾကည္ႏူးသြားမိတယ္တဲ့။ တကယ္ဆို သားသမီးေတြအေနနဲ႔ ငါတို႔က အရင္ဆံုးမွတ္မွတ္ရရဆက္သင့္တယ္မလားတဲ့..။ ငါတို႔ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ ဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္..။ မဟုတ္ပါဘူးလို႔၊ တကယ္က ပါးစပ္က ဖြင့္မေျပာၾကေပမယ့္ ငါတို႔က မိဘေတြစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဂုဏ္ယူရေအာင္ အျမဲၾကိဳးစားေနတဲ့ သားသမီးေတြမဟုတ္လား လို႔ ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္..။

အေဖမ်ားေန႔ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက အေဖ့ရဲ႕ ဂရုတစိုက္ရွိမႈေတြ၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈေတြကို ျပန္သတိရမိတယိ..။ ေက်ာင္းမတက္ခင္ ကေလးေသးေသးေလးဘဝတုန္းက အေဖအလုပ္သြားရင္ အေဖ့စက္ဘီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ ခံုေလးခ်ိတ္ၿပီး က်မကလိုက္ကာ အစ္မကေတာ့ ေနာက္ကခံုမွာ အေဖ့ကိုဖက္ၿပီး လိုက္ေလ့ရွိတယ္...။ အေမ့အလုပ္က အိမ္မွာဆိုေတာ့ အေမအလုပ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အေဖပဲ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းေလ့ရွိခဲ့တယ္..။ ေက်ာင္းေနတဲ့အခါ အျခားေန႔ေတြေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာ ေက်ာင္းကို လိုက္ေလ့မရွိေပမယ့္  ေက်င္းအပ္တဲ့ရက္တိုင္းေတာ့ က်မကို အေဖ့ရဲ႕ စက္ဘီးေနာက္ခံုမွာ ထိုင္ေစၿပီး အစ္မကိုေတာ့ စက္ဘီးေသးေသးေလး စီးခိုင္းကာ ေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေလ့ရွိခဲ့တယ္..။ ကိုးတန္း ဆယ္တန္းမွာ က်ဴရွင္ေတြကို ညဘက္ေတြထိ တက္ရတဲ့အခါ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ အေဖက လိုက္ပို႔၊ လိုက္ၾကိဳလုပ္ေပးခဲ့တယ္..။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ အခ်ိဳ႔ေန႔ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အေဖကိုယ္တိုင္ က်မကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္..။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း တခါတေလ အေဖကိုယ္တိုင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာၾကိဳခဲ့တယ္....။ အခုေတာ့ က်မသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ၊ သုေတသနလုပ္ခ်င္တဲ့ ေတာရြာေတြဘက္ကို ကားတစ္စီးနဲ႔အေဖကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ခဲ့တယ္...။ က်မ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို သြားရေလ့ရွိတဲ့အခါ ေလဆိပ္အထိ အေဖကိုယ္တိုင္ မပ်က္မကြက္ ပို႔တတ္ခဲ့တယ္..။ သြားေနက်ျဖစ္ေနၿပီမို႔ က်မအတြက္ ဝမ္းနည္းအားငယ္စိတ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘဲ အျမဲတမ္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ခြဲခြာခဲ့ေပမယ့္ က်န္ေနခဲ့သူေတြရင္ထဲ ဘယ္လိုခံစားေနခဲ့ရမလဲ သိပ္မေတြးျဖစ္ခဲ့ဘူး...။ အိမ္မွာက အမ်ားအားျဖင့္ က်မကသာ ခ်န္ထားရစ္သူျဖစ္တာေၾကာင့္ က်န္တဲ့သူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို သိပ္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ခဲ့ဘူး..။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အားေပးပါတယ္..။ ၾကိဳးစားတဲ့ နင့္အတြက္ မိဘေတြက ဂုဏ္ယူေနမွာပါတဲ့.၊ သူတို႔ ဝမ္းမနည္းေလာက္ပါဘူးတဲ့ေလ..။ အေတာင္အလက္စံုလာတဲ့အခါ ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ ပ်ံသန္းစျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္အတြက္ အသိုက္ေဟာင္းကေတာ့ အစဥ္အျမဲၾကိဳဆိုေနမွာပါပဲ ....။ ပ်ံသန္းရင္း အေတာင္ေညာင္းလာတဲ့အခါ နားခိုမယ့္ေနရာဟာလည္း ဒီအသိုက္ပဲျဖစ္တာေၾကာင့္ မိဘေတြအေနနဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတာ့ ျဖစ္ေနမယ္မထင္မိပါဘူး....။ အသံၾကားခ်င္တဲ့အခါ သတိရတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းေျပာဆို ဆက္သြယ္ႏိုင္ေအာင္ ကြန္ယက္ေတြက ေကာင္းလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အေနေဝးေပမယ့္လည္း နီးနီးေလးလုိ ခံစားမိဆဲပါပဲ ....။

လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္မတိုင္ခင္အထိ ဇြန္လ ၅ ရက္ေန႔သည္ ကမၻာ႔ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးေန႔ (World Environment Day) အျဖစ္သာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေနျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္သည့္ WED ၏ Theme မ်ားသည္ က်မအတြက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္ေနတတ္ခဲ့သည္။ လက္ရွိကာလ ကမၻာတစ္ဝွမ္းလံုး ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုင္ရာ ျပႆ     နာမ်ားကို မီးေမာင္းထိုးျပေလ့ရွိသည့္ WED ၏ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားသည္ တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ မတူညီသကဲ့သို႔ ထိုတစ္ႏွစ္ကုန္ဆံုးသြားပါက အဆိုပါျပႆ     နာမ်ားအား ကမၻာၾကီးကို အမ်ားဆံုးျခယ္လွယ္စိုးမိုးထားသည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက အျပီးတိုင္ေျဖရွင္းႏုိင္ခဲ့ေလသလားဆိုတာေတာ့ မေသခ်ာခဲ့ေပ...။ အနည္းဆံုးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ သဘာဝသယံဇာတ၊ ဇီဝမ်ိဳးစံုမ်ိုးကြဲဆိုင္ရာ ျပႆ     နာမ်ားကို ေျဖရွင္းဖို႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့ လိုအပ္မည္ျဖစ္သည္..။

ယခုႏွစ္အတြက္ WED theme မွာေတာ့ "Seven Billions Dreams. One Planet. Consume with Care." ဆိုလိုရင္းမွာေတာ့ သက္ရွိအားလံုးအေနျဖင့္ ကမၻာ့သယံဇာတမ်ားေပၚတြင္ မွီခိုရပ္တည္ေနရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေနာင္အနာဂတ္ကာလအထိ ေရရွည္ရပ္တည္ အသံုးျပဳႏိုင္ရန္ သဘာဝသယံဇာတမ်ားကို စနစ္တက် အသံုးခ်ႏိုင္ရန္ သတိေပးလိုရင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ႔လူဦးေရမွာ တစ္ေန႔တျခားတိုးပြားလာေနသျဖင့္ ယခု ၇ ဘီလီယံမွသည္ ၂၀၅၀ ခုႏွစ္တြင္ ၉.၆ ဘီလီယံအထိ တိုးပြားလာႏိုင္မည္ျဖစ္ရာ ယခုသံုးစဲြသည့္ႏႈန္းအတိုင္းသာ သယံဇာတမ်ားကို သံုးစြဲသြားပါက ထိုအခ်ိန္ေရာက္လ ွ်င္ ယခုကမၻာမ်ိဳး ၃ လံုးခန္႔ရွိမွသာ အားလံုးသံုးစြဲဖို႔ လံုေလာက္မည္ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ က်မတို႔အတြက္ ကမၻာၾကီးက တစ္လံုးတည္းသာရွိသျဖင့္ သဘာဝသယံဇာတမ်ားကို ဂရုတစိုက္ စနစ္တက် သံုးစြဲသင့္ေၾကာင္း WED က ထပ္ဆင့္အသိေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ခန္႔က ဆံုေတြ႔ခဲ့သည့္ လူငယ္တစ္ဦးေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္မွစကာ ဇြန္လ ၅ ရက္ေန႔သည္ က်မအတြက္ ကမၻာ့ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးေန႔သာမက လူတစ္ဦး၏ ေမြးေန႔အျဖစ္ပါ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၅ ရက္ေန႔သည္ ေမာင္ႏွင့္ က်မ အတြက္ ဝမ္းနည္းစရာ ခြဲခြာခ်ိန္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္..။ ခ်စ္သူကို ထားရစ္ကာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္ခဲ့ေသာေန႔သည္ ေမာင့္ေမြးေန႔မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္ေနျခင္းအတြက္ ဝမ္းနည္းမႈက ပိုသာခဲ့သေလသလား မသိေပ..။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္က ေမာင့္ေရွ႕တြင္ က်မ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်ခဲ့ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ခြဲခြာႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္သာျဖစ္သည္...။ ထိုႏွစ္အတြက္ ေမာင့္ကို က်မေပးခဲ့ေသာ လက္ေဆာင္မွာ ေမာင္ အင္မတန္သေဘာက် ႏွစ္သက္ကာ ယခုအခ်ိန္အထိ အျမတ္တႏိုး ဝတ္ဆင္ထားသည့္ နာရီတစ္လံုးသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္....။

၂၀၁၄ ဇြန္လ ၅ ရက္ေန႔ကေတာ့ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္နွင့္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကာ ေမာင္က ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေန၍ က်မက ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနခဲ့ပါသည္...။ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္း၊ အလုပ္အကိုင္၊ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ စသည္ျဖင့္ အရာအားလံုး မတူညီမႈမ်ားေၾကာင့္ ေမာင္ႏွင့္က်မ လမ္းခြဲဖို႔ က်မက ရည္ရြယ္ထားခ်ိန္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ အဆက္အသြယ္မလုပ္ေတာ့ခ်ိန္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုေန႔တြင္ေတာ့ ေမာင့္ေမြးေန႔အျဖစ္ မွတ္မွတ္ရရ သတိရေနခဲ့ရက္ႏွင့္ ႏွစ္ဦးသား အဆက္အသြယ္လံုးဝျပတ္ေတာက္ေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ ထိုေန႔အတြက္ ေမာင့္ကို ဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးျဖစ္ခဲ့ပါ ...။

အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုးျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၅ ရက္ျဖစ္သည့္ ေမာင့္ေမြးေန႔ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ကို တစ္ေခါက္ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာျပီျဖစ္ပါသည္...။ နားလည္မႈမ်ားစြာ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ခဲ့ရသည့္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုအတြက္ ေဝးကြာျခင္းသည္လည္း ခ်စ္သူႏွစ္ဦးအား ကြဲကြာေစရန္ မစြမ္းသာေတာ့ေအာင္ သံေယာဇဥ္တို႔က ခိုင္မာေနခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္...။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေမာင့္ေမြးေန႔တြင္မေတာ့ ဟုိယခင္ ႏွစ္မ်ားႏွင့္ မတူညီစြာ ေမာင္ေရာ က်မေရာ ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ ေရာက္ရွိေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္...။ က််မဆီမွာ မနက္ခင္းအခ်ိန္သည္ ေမာင့္ဆီမွာ ညျဖစ္ေနေအာင္ အခ်ိန္က ၁၂ နာရီေက်ာ္ ကြာျခားပါသည္။ က်မ၏ မနက္ခင္းမ်ားသည္ ေမာင့္အၾကင္နာစကားသံမ်ားႏွင့္ လႊမ္းျခံဳေနေစသကဲ့သုိ႔ ေမာင့္ရဲ႕ ညအိပ္ခါနီးအခ်ိန္မ်ားသည္လည္း က်မ၏ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ကုန္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါသည္....။ ညတိုင္းညဥ့္နက္မွ အိပ္ရာဝင္ေသာ က်မအတြက္ မနက္ခင္းေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း ျပာယီးျပာယာစကားေတြ တရစပ္ေျပာေနတာကို ဖုန္းတစ္ဖက္မွ ေမာင္က ရယ္ေမာကာ နားေထာင္ေနက်ျဖစ္ပါသည္။ ဖုန္းမွ စပီကာဖြင့္ကာ အခန္းထဲမွာ လူးလာေခါက္တုန္႔ျပန္ရင္း ေက်ာင္းသြားဖို႔ ပစၥည္းေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္၊ ေန႔လည္စာျပင္ဆင္၊ မနက္စာစားေသာက္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမာင္က က်မေဘးနားမွာ ရွိေနသကဲ့သို႔ စကားေတြ ဝိုင္းဖြဲ႔ေနက်ျဖစ္ပါသည္...။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စက္ဘီးနင္းရင္း နားၾကပ္တပ္ကာ ေမာင္က သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး လုိက္ပါလာသကဲ့သို႔ ခံစားရသျဖင့္ က်မ၏ မနက္ခင္းေက်ာင္းသြားခ်ိန္မ်ားသည္ တစ္ဦးတည္း အထီးက်န္ျခင္းကို စုိးစဥ္းမွ် မခံစားရေပ ...။
တစ္ေန႔လံုးတြင္မွ က်မ၏အခ်ိန္ မနက္ခင္း ေမာင့္ဆီတြင္ေတာ့ ညအခ်ိန္တြင္ ၁ နာရီေက်ာ္ၾကာ စကားေျပာဆိုမႈမ်ားသည္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားတစ္ခုျဖစ္ပါသည္...။

ဒီေန႔ ခ်စ္သူရဲ႕ေမြးေန႔ ...
ေမာင့္ေမြးေန႔တြင္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေမာင္ေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားကိုု ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ နံ႔သာ၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ သစ္သီးဆြမ္းမ်ား ကို ဆက္ကပ္ေပးျဖစ္ခဲ့ပါသည္..။ က်မ၏ ျဖည့္ဆည္းမႈတစ္ခုအတြက္ ေမာင္က ၾကည္ႏူးေနေသာအခါ က်မလည္း ထပ္တူေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္..။
ေနာက္ထပ္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တစ္ခုက ေမာင္ဖတ္သည္ျဖစ္ေစ မဖတ္သည္ျဖစ္ေစ ေမာင့္အတြက္ က်မ၏ ဝါသနာတစ္စိတ္တပိုင္းကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဒီေန႔ေတာ့ Blog တြင္ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ မျဖစ္မေနေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္...။ တကယ္တမ္းေတာ့ ေလာေလာဆယ္တြင္ စာေတြႏွင့္ ပိေနေသာေၾကာင့္ Blog post ေတြေရးဖို႔ Mood မဝင္ေသာ္လည္း အမွတ္တရအျဖစ္ ေရးလိုက္ေသာ ပို႔စ္တစ္ခုသည္ ခ်စ္သူ၏ ေမြးေန႔အတြက္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္သြားလိမ့္္မည္ ျဖစ္ပါသည္။