ခ်န္ရစ္မိေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း ~~~

တေန႔က စာအုပ္ဆိုင္ေရာက္ရင္း ၀ယ္လာျဖစ္တဲ့စာအုပ္ေတြထဲက ေပါ့့ေပါ့ပါးပါးစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္..။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဆိုတာက ဦးေနွာက္အမ်ားၾကီးသံုးျပီး ဖတ္စရာမလိုတဲ့ ရသစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္လို႔ပါ..။ စာအုပ္အမည္က “တစ္ပြင့္က်န္” တဲ့..။ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာ လကၤာရည္ေက်ာ္ ေရးတဲ့၀တၳဳလတ္တစ္အုပ္ေပါ့..။ ဆရာက ၀တၳဳေတြအမ်ားၾကီးေတာ့ ေရးေလ့မရွိပါဘူး..။ ဒါေပမယ့္ ေရးလုိက္တဲ့၀တၳဳတိုင္းကိုေတာ့ စနစ္တက် ေသေသသပ္သပ္ေရးေလ့ရွိသလို ေရးတဲ့ပံုစံက အမ်ားနဲ႔သိပ္မတူဘဲ ထူးျခားပါတယ္...။ အထူးသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ကို တစ္ခုခ်င္းတိတိက်က်ပံုေဖာ္ေရးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ စာဖတ္သူေတြက အလိုအေလ်ာက္နားလည္လိုက္ရတဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ိဳးေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္..။ အခုဖတ္မိတဲ့စာအုပ္မွာ အမွာစာေရးေပးတဲ့ ဆရာမဂ်ဴး သရုပ္ေဖာ္ျပသလို “ဆရာလကၤာရည္ေက်ာ္၏ တစ္ပြင့္က်န္သည္ ေဆးရည္က်ဲက်ဲ၊ စုတ္ခ်က္ပါးပါးနွင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလးသာ တို႔ထိထားေသာ ေရေဆးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္နွင့္ ပမာတူသည္၊ အေသးစိတ္ကို မေဖာ္ျပ၊ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုခ်င္း၏ စီးဆင္းမႈက ေတာ္ေတာ္ျမန္ေနသည္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ မျမင္ႏိုင္၊ မွန္းဆျပီးသာ ၾကည့္ရပါသည္” ဆိုသလိုပါပဲ ..။

 ဒါေပမယ့္လည္း ေသခ်ာဖတ္မိလိုက္ရင္ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုခ်င္းစီက ခ်ိတ္ဆက္မိျပီး ... ပညာေပး၊ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈ၊ ေယာက်ာ္းေလးနဲ႔ မိန္းကေလး သူစိမ္းေတြၾကားမွာ ေတြ႔ရတတ္တာ ပူေလာင္တဲ့အခ်စ္တစ္ခုတည္းသာ မဟုတ္ဘဲ ... သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြလည္း ရွိတတ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး စသျဖင့္ ရသေရာ သုတေရာ ေပးႏိုင္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါပဲ ..။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ခါက ဆရာပထမဆံုးေရးခဲ့တဲ့ ၾကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ ဆိုတဲ့၀တၳဳရယ္ ေနာက္ထပ္ေရးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာေရႊေသြးနွင့္ မေအးမႈံ ဆိုတဲ့ ၀တၱဳ ၂ အုပ္ုစလံုးက အမ်ိဳးသားစာေပဆုေတြ ရခဲ့တာပဲေပါ့..။

ဆရာေရးတဲ့ပံုစံကို ၾကိဳက္မိတဲ့ေနာက္အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ဖဲြ႔ထားတဲ့စာသားေတြရဲ႕ ရိုးရွင္းမႈပါ..။ တခ်ိဳ႕စာဖတ္သူေတြ ခ်က္ခ်င္းနားမလည္ေလာက္ေအာင္ အလကၤာေတြနဲ႔ ခမ္းခမ္းနားနားတန္ဆာဆင္ထားတာမ်ိဳးမပါဘဲ ... ဖတ္္လိုက္တဲ့သူတိုင္းအမ်ားၾကီးေတြးစရာမလိုဘဲ နားလည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ရိုးရွင္းတဲ့ ဖဲြ႔ႏြဲ႔မႈမ်ိဳးေတြပါ..။ အရိုးဆံုးက အဆန္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား..။ အဲဒီလို ရိုးရွင္းတဲ့ဖြဲ႔ႏြဲ႔မႈကေနတစ္ဆင့္ စာေရးသူရဲ႕ ဆန္းသစ္တဲ့အေတြးအေခၚအေရးအသားကို ခံစားသိရွိႏိုင္ပါတယ္..။ ဒီ၀တၳဳကုိ မဖတ္ခင္ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ အမွာစာကို ဖတ္လိုက္ရကတည္းက ဒီ၀တၳဳကေျပာခ်င္တဲ့အဓိကအခ်က္ကို သေဘာက်ခဲ့မိတာပါ...။ ကိုယ္္အရမ္းသေဘာက်ရတဲ့စာေရးဆရာမက ေရးတဲ့အမွာစာမို႔ ေသခ်ာဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ တစ္ခုရွိတာက အမွာစာဖတ္တာနဲ႔တင္ ဇာတ္လမ္းကို တီးမိေခါက္မိျဖစ္ေနပါျပီ...။ အဲဒီေတာ့ တကယ္ဖတ္ျဖစ္တဲ့အခါ သိျပီးသားဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ျပန္ဖတ္ရသလိုျဖစ္ေနတာေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲေပါ့..။ ဒါေပမယ့္လည္း မဖတ္ရတာၾကာေနျပီျဖစ္တဲ့ဆရာမရဲ႕ အေရးအသားကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ရတာမို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ေက်နပ္မိတာပါပဲ ....။

မဖတ္ခင္ကစိတ္၀င္စားမိတာက စာအုပ္နာမည္ပါပဲ..။ တစ္ပြင့္က်န္ ဆိုေတာ့ ပန္းတစ္ပြင့္က်န္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းဆိုတာေတာ့ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္က်န္ခဲ့တာလဲ .. ေမ့သြားတာလား.. ခ်န္ထားခဲ့တာလား.. က်န္ေနရစ္တာလား..။ ေသခ်ာတာေတာ့ ပန္းပြင့္ေတြအမ်ားၾကီးၾကားထဲမွာ သူတစ္ပြင့္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သေဘာပဲေပါ့..။ ဒါဆိုရင္ အျခားပန္းပြင့္ေတြကုိေတာ့ ေကာက္ယူသြားျပီး သူတစ္ပြင့္သာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ က်န္ရစ္ေနခဲ့တာေပါ့ ..။ ဒီ၀တၳဳထဲမွာထည့္ျပီးေဖာ္ျပထားခဲ့တဲ့ ဆရာတင္မိုးရဲ႕ “လက္က်န္တစ္ပြင့္” ကဗ်ာေလးလိုပါပဲ .....

“သခင့္ျခံတြင္ တစ္ပြင့္က်န္ေသာပန္းကေလး

မခူးအား၍ ဆူးၾကားက်န္ရစ္ခဲ့သေလာ

မခူးရက္၍ ဆူးထက္ခ်န္ခဲ့ေလသေလာ

မခူးလို၍ ဆူးညိဳၾကားတြင္

သူ႔ကံဟုပင္ တမင္စြန္႔ခဲ့ေလသေလာ ...” တဲ့....။

ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔ ေရေရရာရာမသိေပမယ့္လည္း ပန္းတစ္ပြင့္ကို မပိုင္လိုက္ရဘဲ ပိုင္ဆိုင္ေအာင္မၾကိဳးစားမိဘဲ ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင္းပါပဲ ...။

အဲဒီလူကေတာ့ ၀တၳဳထဲမွာ ေျပာသြားခဲ့တယ္...

“ႏိုင္ငံျခားလာျပီး ဘ၀တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ရုန္းကန္ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြကေတာ့ ငါ့ကို အားက်ၾကတာေပါ့ဟာ ..။ ငါ့ဘ၀မွာ လိုတာမွန္သမွ်ရခဲ့တယ္လို႔ ထင္ၾကတာေပါ့ ..။ တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာလည္း မဆယ္နိုင္ခဲ့တဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္က်န္ခဲ့ပါတယ္..။ အဲဒီပန္းဟာ က်န္တဲ့လူေတြရဲ႕ဘ၀မွာ ပံုမွန္ဆယ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ပန္း ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနမွာ...။ ငါ့ဘ၀မွာေတာ့ အေရးၾကီးဆံုးကြက္လပ္ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနမွာ ..” 

တကယ္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေယာက်္ားေလးလိုမ်ိဳး ဘ၀ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္...။ ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ကိုလိုက္ပါရင္း ... ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို စေတးမိခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြ ....။ ရာထူးေတြ .. ဂုဏ္အရွိန္အ၀ါေတြ .. ေငြေၾကးေတြ .. ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ စတဲ့ ပန္းေတြအမ်ားၾကီးကို ဆယ္ယူဖို႔ၾကိဳးစားရင္း အဲဒီအရာေတြေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါလို႔ ... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ဘ၀လက္တဲြေဖာ္နဲ႔ လြဲခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ ...။ အတုအေယာင္ပန္းပြင့္ေတြအမ်ားၾကီး၀ိုင္းရံေနရင္းနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ ေ၀းမွန္းမသိေ၀းကြာသြားရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ...။ ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔ ေရေရရာရာအေျဖမရွိေပမယ့္လည္း အေနေ၀းတာေၾကာင့္ပဲလား .... ကံတရားေၾကာင့္လို႔ပဲဆိုရမလား .... အျခားတပါးပေရာဂေၾကာင့္လို႔ပဲ အျပစ္ဖို႔ရမလား ... ေ၀းတာေတာ့ တစ္သက္လံုးေ၀းသြားရတဲ့ ခ်စ္သူေတြ ..။ ဘ၀မွာ ထိပ္ဆံုးထိေရာက္ေအာင္ၾကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း ထိပ္ဆံုးေရာက္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္တည္းရုပ္၀တၳဳေတြနဲ႔ အထီးက်န္လို႔ ..  တစ္သက္လံုးရဲေဘာ္ရဲဖက္လို အေဖာ္ျပဳေပးမယ့္ ခ်စ္ရသူနဲ႔ကြဲကြာသြားခဲ့တဲ့ဘ၀မ်ိဳးေတြ ..။ ထိပ္ဆံုးကိုေရာက္တဲ့အခါ အထီးတည္း ဘ၀ကေျခာက္ေသြ႔လို႔ ... ေအာက္ဘက္ကို ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့  ... ခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔ေရႊလက္တြဲလို႔ ေအးအတူပူအမွ်ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ျပန္အားက်ေနမိတဲ့အျဖစ္ေတြ ...။

ဒီလိုပါပဲေလ...။ ဒီ၀တၳဳက ေလာကမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့သေဘာကို ဖဲြ႔ႏဲြ႔ေရးျပထားတာပါပဲ ...။ ဟိုးအရင္က ကၽြန္မေရးေလ့ရွိသလိုပဲေပါ့ ..။ တစ္ခုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုကို စြန္လႊတ္ရေလ့ရွိတဲ့ေလာကၾကီးမွာ ... ဘာမွပိုပိုသာသာေတာင္းဆိုခြင့္မွမရွိတာပဲ ...။ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါလာတဲ့ပန္းပြင့္ေလးေတြကို လုိက္ဆယ္ယူဖို႔ၾကိဳးစားရင္ အားလံုးေတာ့ဆယ္ယူႏိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး...။ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ပြင့္ေလာက္ေတာ့ က်န္ခဲ့မွာပါပဲ ...။ အဲဒီက်န္ခဲ့တဲ့တစ္ပြင့္က အလွပဆံုး တစ္ပြင့္ အဖိုးတန္ဆံုးတစ္ပြင့္သာျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ကံတရားကို အျပစ္တင္ၾကရံုပဲေပါ့ ...။ ေသခ်ာမသိတာကေတာ့ ဆယ္တဲ့သူက မျမင္လို႔ဘဲ ခ်န္ခဲ့မိေလသလား ... ပန္းကေလးကပဲ တမင္က်န္ရစ္ေနခဲ့သလား ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူက သိႏိုင္ပါ့မလဲ ....။