စိတ္လိုလက္ရ
အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတဲ့ေန႔ေတြမွာဆိုရင္ျဖင့္ ကိုယ့္စိတ္ေတြဟာ ရြာေလးတစ္ရြာဆီ အေျပးအလႊားေရာက္သြားတတ္တယ္..။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ ခုေလာက္ကစၿပီး ရင္းႏွီးပတ္သက္ခဲ့တဲ့ရြာေလးဟာ အဲဒီႏွစ္မ်ားစြာအတြင္း
အျခားအရာေတြေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမရွိခဲ့
..။ ရြာေလးေဘးမွာ ၿမိဳ႕ေတြလာတည္ၾကသလို အပန္းေျဖဥယ်ာဥ္ၾကီးေတြလည္း လာဖြင့္ၾကတာပါပဲ
..။ လမ္းေတြေဖာက္ တံတားေတြေဆာက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ရြာေလးကေတာ့ ယခုထက္ထိ ရြာအဆင့္သာ ရွိေနဆဲ
..။ အဲဒီရြာေလးမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘိုးဘြားေတြ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသလို အခုအခ်ိန္ထိလည္း
ကိုယ့္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး ေနထိုင္ရပ္တည္ေနၾကဆဲ ..။ ကိုယ္ကေလးဘဝကတည္းက ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့
ကိုယ့္ရဲ႕ ဇာတိေက်းရြာကေလးဟာ ရွမ္းရိုးမေတာင္တန္းၾကီးေတြရဲ႕ အေျခမွာ တည္ရွိပါတယ္..။
ေတာင္တန္းေတြေပၚကေန စီးက်လာတဲ့ေတာင္က်ေရေတြကို စုစည္းထားတဲ့ ဆည္တစ္ခုဟာ ကို္ယ္မေမြးခင္ကတည္းက
ရြာထိပ္မွာတည္ရွိေနၿပီး မူလတန္းပထဝီဝင္သင္ခန္းစာမွာ ဆည္အမည္ေတြဖတ္ရတိုင္း ကိုယ္ရဲ႕ရြာအမည္တပ္ထားတဲ့ဆည္ကို
မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့ဖူးတယ္..။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ရွားရွားပါးပါးဆည္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္ရြာကဆည္လဲ
တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္လို႔ သင္ခန္းစာထဲမွာေတာင္ ထည့္သင္ရတယ္ဆိုၿပီး ကေလးအေတြးနဲ႔ ဂုဏ္ယူခဲ့ဖူးတယ္...။
ဆည္ကေန
ေအာက္ဘက္နည္းနည္းဆင္းလိုက္ရင္ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ ကိုယ္တက္ခဲ့တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းကေလး
တည္ရွိပါတယ္...။ မူလတန္းေက်ာင္းေနစဥ္အရြယ္က အေဖနဲ႔အေမဟာ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ
တစ္ေယာက္မအားရင္ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေလ့ရွိခဲ့ေပမယ့္ အျခားကေလးေတြလို ေက်ာင္းၾကိဳေက်ာင္းပို႔
မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့..။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးရုန္းကန္ၾကရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ငယ္ဘဝေက်ာင္းေနအရြယ္ဟာ
လူၾကီးမိဘေတြ ဂရုတစိုက္ၾကိဳပို႔လုုပ္ေပးတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဘဲ အားတင္းကာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္လုပ္ခဲ့ရတယ္...။
တခါတေလ ေၾကာက္တတ္တဲ့ေန႔မ်ိဳးမွာ ကဗ်ာေတြအက်ယ္ၾကီးရြတ္ၿပီး အိမ္ကို ကဆုန္ေပါက္ေျပးျပန္တာလည္း
ရွိလားရွိရဲ႕ ...။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ကိုယ့္ထက္တစ္တန္းပဲၾကီးတဲ့ အစ္မနဲ႔အတူတူ
ေက်ာင္းသြားေလ့ရွိခဲ့ေပမယ့္ ကစားမက္တဲ့ကိုယ္ဟာ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္တိုင္း တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္လို႔ေနခဲ့တယ္....။
ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ မရင္းႏွီး မသိကၽြမ္းတဲ့ မိဘေတြျဖစ္ေပမယ့္လည္း ႏွစ္စဥ္ဆုေပးပြဲတိုင္းမွာေတာ့
အေဖ ဒါမွမဟုတ္ အေမ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ အျမဲတက္လို႔ရေအာင္ ကိုယ္က ပညာေရးမွာ ကံေကာင္းခဲ့တယ္...။
ေျခတံရွည္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးရဲ႕
အိမ္ေအာက္ရယ္ အိမ္ေရွ႕ကြင္းျပင္ရယ္ဟာ ကိုယ္နဲ႔ အစ္မအတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာကစားကြင္းၾကီးတစ္ခုပါပဲ
..။ ကေလးဘဝမွာ ေျမၾကီးေပၚမွာ ေဆာ့လို႔ရသမွ် ကစားနည္းေပါင္းစံုကို အိမ္ေဘးက ရြယ္တူကေလးေတြနဲ႔
အတူတူ ကစားခဲ့ဖူးတယ္ ...။ ညေနေရာက္တိုင္း အိမ္ေပါက္ေစ့က ကေလးေတြကို လိုက္စုရံုးၿပီး
အိမ္ေရွ႕ေခၚလာကာ ေတာရြာက ကေလးေတြ ကစားေလ့ရွိတဲ့ နည္းေပါင္းစံုကို အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာ
ကစားခဲ့ၾကတယ္...။ အခ်ိဳ႕ညေနေတြမွာ အိမ္ေနာက္ဘက္က ေရမရွိတဲ့ေခ်ာင္းထဲသြားၿပီး ရွိစုမဲ့စုေရအိုင္ေလးေတြကို
ေတြ႔ေအာင္ရွာကာ အဘြားေမြးထားတဲ့ ဘဲေတြကို ေက်ာင္းတဲ့အလုပ္လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတာပဲ..။ အိမ္ေရွ႕က
ခံတက္ပင္ေပၚ အဘိုးက တက္ကာ ခံတက္ရြက္ႏုေတြ ခူးေျခြေပးတိုင္း အဘြားနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး
ေကာက္ခဲဲ့ဖူးတယ္...။ ခံတက္ရြက္ႏုႏုေလးေတြဘဲ ေသခ်ာေရြးၿပီး အရြယ္ညီညီေလးေတြစည္းကာ ထိပ္ကိုတိေနေအာင္
ျဖတ္ၿပီး လွပသပ္ရပ္စြာ စီရီေနတဲ့အဘြားကို အလုပ္ရႈပ္ရန္ေကာလို႔ ေတြးထင္ရင္း ေဘးနားကေန
ကူလုပ္ေပးေလ့ရွိခဲ့တာပါပဲ ..။ အဘုိးကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ဆန္ေဆးေရ၊ နႏြင္း၊ ထမင္းေစ့နဲ႔
ဆားတို႔ကို ေသခ်ာေရာနယ္ထားတဲ့ အရည္ထဲမွာ ခံတက္ရြက္စည္းေလးေတြကို ေသခ်ာစီထည့္ထားတဲ့
စဥ့္အိုးေလးဟာ ကိုယ္နဲ႔ အစ္မအတြက္ တစိမ့္စိမ့္ေစာင့္ၾကည့္စရာ အာလာဒင္မီးခြက္တစ္ခုအလားပါပဲ
..။
ညေနေရာက္တိုင္းေတာ့
ကိုယ္နဲ႔ အစ္မအတြက္ စိတ္ညစ္စရာ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ေတြးမိရေလာက္ေအာင္ ျခံထဲမွာ အေဖစိုက္ထားတဲ့
ေရွာက္ပင္၊ သံပုရာပင္၊ ဆူးပုတ္ပင္၊ ကြမ္းပင္ စတဲ့ သီးပင္စားပင္ေတြကို ေရေလာင္းတဲ့အလုပ္
စရပါတယ္..။ ဆူးပုတ္ရြက္ေတြလာဝယ္တဲ့သူေရာက္လာရင္ေတာ့ အစ္မနဲ႔ ကိုယ္ဟာ တစ္လွည့္စီ ခူးေပးရင္း
ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးအတြက္ စုၾကရပါတယ္...။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ
အေဖ့ရဲ႕ ရြာမွာစိုက္ထားတဲ့ လယ္ေတာထဲကို ထမင္းထုပ္ကိုယ္စီကိုင္ရင္း အလည္လိုက္သြားေလ့ရွိၾကပါတယ္..။
အလုပ္လုပ္တဲ့အေမ့အတြက္ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ပါရမီျဖည့္ေပးခဲ့တဲ့အေဖဟာ
ကိုယ္တို႔ငယ္ဘဝမွာေတာ့ သူသြားေလရာ ေခၚသြားေလ့ရွိခဲ့ျခင္းက အေဖနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို
ပိုလို႔တိုးေစခဲ့သလိုပါပဲ ...။ မိသားစုကို ငဲ့ညွာမႈသိပ္မရွိဘဲ ေယာက်္ားဝါဒီကို က်င့္သံုးေလ့ရွိတဲ့
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုမွာ အေဖကေတာ့ တစ္မူခြဲထြက္ၿပီး မိသားစုကို အေလးေပးဂရုစိုက္တာေၾကာင့္
အမ်ားရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္မႈကို ခံခဲ့ရေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာဆိုုရင္ မပူမပင္မေၾကာင့္မၾကေနရျခင္းက
အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ဝမ္းတည္း ၾကိဳးစားခဲ့မႈေၾကာင့္သာ မဟုတ္ပါလား...။
.jpg)
No comments:
Post a Comment