မျပယ္တဲ့ သစၥာ ~~~ (၅)
Phyu Lwin
November 26, 2013
2 Comments
မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္တဲ့
ေနရာေဟာင္းတစ္ခုကို မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ေရာက္မိေတာ့ သူမကို အမွတ္ထင္ထင္သတိရေနမိျပန္တယ္....။
အတိတ္ကာလတစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒီေနရာမွာ သူမနဲ႔ သူမဟုတ္တဲ့ အျခားသူတစ္ေယာက္ ေရႊလက္တြဲလို႔
ေပ်ာ္ဖူးခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ လူမသိသူမသိ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ့ဖူးတာေပါ့ ..။ အဲဒီတုန္းက သူမကိုနာက်ည္းခဲ့သလားဆိုေတာ့လည္း
ရင္ထဲကအခ်စ္ကို သူမ သိေအာင္ဖြင့္မေျပာရဲခဲ့တဲ့ သတၱိနည္းသူတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ မိမိကိုယ္ကို
အျပစ္တင္ခဲ့သူဟာ သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ နာက်ည္းမုန္းတီးခဲ့ရေအာင္ သူမနဲ႔ သူက
ဘာမွပတ္သက္ဆက္စပ္မႈမ်ိဳးမွ ရွွိခ့ဲၾကတာမဟုတ္ဘဲ ...။
ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူေရာက္ေနတဲ့ ဒိီျမိဳ႕ေလးမွာ ေနၾကာရိုင္းေတြ
ပြင့္ေနတတ္ျပီေလ...။ တယုတယျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျပီး လွလွပပဖူးပြင့္လာတတ္တဲ့ပန္းပြင့္ေလးေတြထက္
ပန္းရုိင္းပြင့္ေတြကို ပိုခ်စ္တတ္တဲ့သူမကေတာ့ ဒီပန္းခိုင္ေလးေတြကုိ ခ်စ္တတ္ဦးမွာပဲလို႔
သတိရမိျပန္တယ္...။
ကိုယ္ မင္းဆီကို လာခဲ့မယ္
ဟန္နီ.. မင္းခ်စ္တတ္တဲ့ ပန္းရိုင္းေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးရင္းေပါ့ ..။ အေတြးနဲ႔တင္ ၾကည္ႏူးမိလို႔
သူမဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့ နတ္သမီးတစ္ပါးပါပဲ ...။ ေအးေဆးညင္သာစြာေျပာတတ္တဲ့
စကားလံုးတိုင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ သူမရဲ႕ အၾကင္နာတစ္ခ်ိဳ႕ကို မိမိရရဖမ္းဆုပ္မိဖို႔ ၾကိဳးစားတတ္တာ
သူ႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္...။
ျမဴခိုးေတြေ၀ေနတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းတစ္ခုမွာ
ျမိဳ႕အထြက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ေနၾကာရိုင္းပြင့္ေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္းသူမအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတခ်ိဳ႕ကို
ေဆာင္ယူသြားႏိုင္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္...။ အမ်ားနဲ႔မတူတဲ့သူမက ပန္းပင္ကိုခ်ိဳးႏွိမ္လို႔
ပန္းပြင့္ေတြကို ဖယ္ရွားသယ္ေဆာင္လာတာထက္ အပင္ေပၚမွာပဲ သဘာ၀အတိုင္း ရွိေနျပီး ပန္းပြင့္ေလးေတြ
လွပလန္းဆန္းေနတာကို ပိုခ်စ္တတ္သူမဟုတ္ပါလား ...။
“ဒီဓါတ္ပံုေတြက မင္းအတြက္
ရိုက္လာေပးခဲ့တာ” ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ့သူမက အပူအပင္ကင္းမဲ့တဲ့ ပီဘိကေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ
..။ သူမကို အျမဲတမ္းေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က သူ႔ရဲ႕အိပ္မက္တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္..။
သူမ ႏွစ္သက္တတ္တဲ့အရာေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းသိလာေအာင္ ၾကိဳးပမ္းရျခင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔လာတတ္တယ္..။
စကားေျပာရင္ ဟန္ေဆာင္မႈမရွိ .. ပကတိအတိုင္းေျပာတတ္တဲ့သူမရဲ႕ စကားလံုးေတြကို ဟိုးအရင္ကထက္စြဲလမ္းလာခဲ့ျပန္တယ္...။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူမရဲ႕ ဒီလိုစကားသံေလးေတြကို အျမဲၾကားႏိုင္ေအာင္မွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တာပဲေလ....။
“ကိုယ္ ခရီးသြားရင္ အလုပ္တစ္ခုထပ္တိုးလာျပီ
..။ ကိုယ္ မင္းကို လြမ္းေနရေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ေရရြတ္သံေနာက္မွာ .. သူမရဲ႕ တိုးတိတ္ညင္သာတဲ့စကားလံုးေတြက
ထပ္ဆင့္ပါလာခဲ့တယ္...။ “မလိုအပ္ဘူးထင္ပါတယ္...။ လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားလုံုးမ်ိဳး သံုးရေလာက္တဲ့
ပတ္သက္မႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ ...၊ အာရံုေတြ အမ်ားၾကီး ျဖန္႔က်က္ဖို႔ မေကာင္းပါဘူး ...
အလုပ္က အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္သလို ..အဲဒီအလုပ္နဲ႔ထပ္တူ အေရးၾကီးတာေတြလည္း ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား”
တဲ့ ...။
“မဟုတ္ဘူး ..ဟန္နီ .. ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ တာ၀န္ေတြနဲ႔ထပ္တူ မင္းက အေရးအၾကီးဆံုးပဲ ... ။ ၾကိဳးစားေနတဲ့အလုပ္ေတြတိုင္းက မင္းနဲ႔နီးစပ္ဖို႔ လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ...” လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕တုန္႔ျပန္စကားေတြကို သူမက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳခဲ့ျပန္တယ္...။
“မဟုတ္ဘူး ..ဟန္နီ .. ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ တာ၀န္ေတြနဲ႔ထပ္တူ မင္းက အေရးအၾကီးဆံုးပဲ ... ။ ၾကိဳးစားေနတဲ့အလုပ္ေတြတိုင္းက မင္းနဲ႔နီးစပ္ဖို႔ လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ...” လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕တုန္႔ျပန္စကားေတြကို သူမက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳခဲ့ျပန္တယ္...။
ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္တဲ့ ေရလႈိင္းေတြၾကားမွာ ... တာ၀န္ေတြၾကားကေနပဲ .... သတိရမိသူက သူမတစ္ေယာက္သာ ....။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ .... ဒီေရျပင္ကို လက္ပစ္ကူးလို႔ ... သူမရွိတဲ့အရပ္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္မိပါရဲ႕..။ ေလလႈိင္းေတြၾကားက ... စကားသံေတြမွာေတာ့ ... စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ကို ဖံုးလႊမ္းျခင္းငွာ ... မတတ္သာေတာ့ျပီလားထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ .. သူမရဲ႕ ဂရုဏာတခ်ိဳ႕ကို ခံစားသိရွိလာခဲ့ပါတယ္...။
ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ လွမ္းလာခြင့္ျပဳပါ
ဟန္နီ .... ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြအားလံုးဟာ ... မင္းဆီကိုပဲ ဦးတည္ေနတာပါ ....။ သူမနဲ႔
ျပန္ေတြ႔ခ်ိန္ကစလို႔ .... ျပန္ရွင္သန္လာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္တစ္ခုကိုေတာ့ ဘယ္အရာကမွ
တားဆီးႏိုင္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနပါျပီ ....။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေရးလို႔မျပီးႏိုင္ေသးတဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေပါ့ ...။ တေန႔ေန႔ေတာ့ အဆံုးသတ္ကို ေရးႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ :D
.jpg)
