ေရတမာနဲ႔ ခေရတည္ရာဆီ (အပိုင္း-၁)

အေ၀းေျပးကားလမ္းမႀကီးေပၚကေန အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးဆီသြားရာ လမ္းခ်ိဳးကေလးထဲကို ၀င္လိုက္ရင္ပဲ .. သစ္ပင္ေတြ၊ လယ္ကြင္းျပင္ေတြနဲ႔အတူ သဘာ၀ရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြကို ခံစားမိလာရတယ္..။

တကယ္ေတာ့ ျပန္မေရာက္ခ်င္ပါဘူးလို႔ သိစိတ္တစ္ဖက္က ျငင္းဆန္ေနေပမယ့္ အမွတ္တရေတြ ျဖစ္တည္ရာ ေနရာတစ္ခုကို မသိစိတ္ကေတာ့ အျမဲလိုလို လြမ္းေနခဲ့မိ သား...။ ျမန္မာျပည္အလည္ပိုင္းမက်တက် ေျမလတ္ေဒသတစ္ခုဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ပညာဗဟုသုတေတြအျပင္ လူ႔ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳအစံုကို ေလ့လာသင္ယူခဲ့တဲ့ေနရာ... ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ျဖစ္တည္ေပ်ာက္ရွခဲ့တဲ့ေနရာ .. ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳခ်ိန္ကာ လေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ တဲ့ေနရာ တစ္ခု ...။

လမ္းေလးေပၚကို ကားဘီးရာ ေျခခ်မိၿပီဆိုတာနဲ႔ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလႏုေအးအခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ မိုးရနံ႔တခ်ိဳ႕က တိုး၀င္လာတယ္ ..။ မိုးသည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေလ့မရွိတဲ့ ေျမလတ္ေဒသမွာ တခါတေလလည္း မိုးၾကိဳးေတြ ထစ္ခ်ဳန္းလို႔ လွ်ပ္စီးေတြ ၀င္းလက္ .. မုန္တိုင္းထန္တဲ့အခ်ိန္ကာလေတြလည္း ကိုယ္ၾကံဳခဲ့ဖူးတာပဲေလ..။ ကားကို လမ္းေဘးအသာရပ္မိရင္း လမ္းေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း အပင္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေငးၾကည့္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္ ..။ ဆယ္စုႏွစ္ကာလတစ္ခု .. ဟုတ္တယ္... လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ကာလတစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း ရွင္သန္ျဖစ္တည္ေနခဲ့တဲ့ ေရတမာပင္ေတြ ...။ အဲဒီအပင္ေတြကို အစြဲျပဳလို႔ ေရတမာလမ္းလို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ၿပီး ဒီေဒသေလးမွာ ခဏတာလာေရာက္ခိုလႈံၾကရင္း နဖူးစာရြာလည္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာသြားေလ့ ရွိတဲ့ လမ္းေလးတစ္ခု ..။ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေခတ္အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲသြားပံုက အရင္က လမ္းေလွ်ာက္သြားသူေတြသာ မ်ားေလ့ရွိတဲ့လမ္းေလးတစ္ခုက အခုေတာ့ ဆိုင္ကယ္တ၀ီ၀ီ .. ကားသံတညံညံျဖစ္ေနတဲ့အခါ ဒါကို တိုးတက္မႈလို႔ ဆိုေလမလား..။ ကံေကာင္းေသးတာတစ္ခုက လမ္းေဘးက ေရတမာပင္ေတြနဲ႔အတူ ေဘးဘက္ဆီက လယ္ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္တုိက္လာ တဲ့ ေလထုက ကားနံ႔ ဆီန႔ံ ေရာျပြမ္းမေနေသးဘဲ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းမႈကို ခံစားေနရဆဲ .။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက ေနရာတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေက်းလက္ေဒသတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေလထုညစ္ညမ္းမႈကို တိုင္းတာႏႈိင္းယွဥ္တဲ့ စာတမ္းတစ္ခုေရးရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိရင္း အျမဲလိုလို တစ္ခုခုကို အဆက္မျပတ္ေလ့လာဖို႔ပဲ စိတ္ကူးေပၚေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပံဳးမိျပန္တယ္ ..။ “စာေတြ အဆက္မျပတ္ေလ့လာေနဖို႔ ပညာတတ္မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔သာ အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္ေနတဲ့မိန္းမမ်ိဳး၊ မိသားစုဘ၀တစ္ခုကို ေအးေအးလူလူ ထူေထာင္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိတဲ့ မိန္းမမ်ိဳး” လို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္က စြပ္စြဲေျပာေနခဲ့တာကိုလည္း ျပန္ၾကားေယာင္ရင္းေပါ့ ..။ 

မိုးဖြဲဖြဲေအာက္မွာ ကားတစ္စီးကိုမွီလို႔ ရပ္ေနမိရင္း .. အတိတ္က ေျခရာေတြ ေကာက္ေနမိရာက အေတြးထဲမွာ စိန္ပန္းနီနီေတြလည္းပါသလို ျမင္းလွည္းတစ္စီးေပၚ က ေအာ္ဟစ္စေနာက္ေန တတ္တဲ့ လူငယ္တစ္စုလည္း ပါေနျပန္တယ္ ..။ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ ျပန္အလာ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ဟင္းေတြ မုန္႔မ်ိဳးစံုအျပင္ အ၀တ္အိတ္မႏိုင္မနင္းနဲ႔ ဟုိင္းေ၀းကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ငယ္ကို ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ ပုဆိုးတိုတို၊ ရွပ္ေရာင္စံုေတြ ၀တ္တတ္တဲ့ ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ေလးလဲ ပါျပန္ပါေသးတယ္..။ အေရာင္ဆိုးထားေလ့ မရွိတဲ့ ေျခသည္းလက္သည္းတုိတိုေတြနဲ႔အတူ သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေလ့မရွိတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ဟာ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးကို သြားေလရာသယ္တတ္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာတတ္သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္..။ 

ေကာင္မေလးကို မ်က္လံုးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ပန္းဆီေရာင္ျခယ္ထားတဲ့ ေျခသည္းအလွနဲ႔အတူ စီးေနက်ေဒါက္ဖိနပ္ကို ေနရာေရႊ႕လို႔ လမ္းေလးေပၚကို ေျခခ်လိုက္မိတယ္ ..။ တခ်ိန္က သူေျပာခဲ့တဲ့ smart မက်၊ လွလွပပမေနတတ္ဘဲ ျဖစ္သလိုေနတဲ့မိန္းကေလးဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခု ကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ ကိုယ့္အၾကိဳက္ဆိုးထားတဲ့ ပန္းဆီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို အသာျပံဳးလိုက္ရင္းက ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့အေအးဓါတ္နဲ႔ မိုးစက္ေတြေၾကာင့္ ေနကာမ်က္မွန္ ကို ေခါင္းေပၚအသာေျပာင္းတပ္ကာ ကုတ္အက်ီၤကို တင္းတင္းေစ့လို႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာမိတယ္...။ 

“ေဟးး ေနေကာင္းရဲ႕လား..။ မေတြ႔တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေပါ့..။ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားလုိက္တာမ်ား .. အရမ္းလွလာတယ္” ဆိုတဲ့ ကားတစ္စီးေပၚက လူလတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခုကို ၾကားမွ လက္ရွိကာလကို ျပန္ေျပာင္းသတိရလာတယ္..။ စကားစျမည္ေျပာ ႏႈတ္ဆက္မိရင္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ မေတြ႔ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ကိုျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသိရွိတဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမဟုတ္တဲ့ မိတ္ေဆြေၾကာင့္ ဘယ္လုိပဲ ေျပာင္းလဲခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ငယ္ရုပ္သြင္က ေဖ်ာက္ဖ်က္မရပါလားလို႔ ၀န္ခံလာခဲ့ရတယ္ ..။ 

ကားေပၚကို ျပန္တက္ ခရီးဆက္လာေတာ့ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေတြက ဟုိအရင္အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ကြဲျပားစြာ ခမ္းနားလွတဲ့ အေဆာက္အဦအသစ္ေတြ၊ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြေရဗြက္ေတြ မရွိေတာ့တဲ့ ကတၱရာလမ္းေတြ၊ မိုးေရေၾကာင့္ စိမ္းစိုေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ၊ ကားေတြဆိုင္ကယ္ေတြကိုယ္စီ နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ လူငယ္ကေလးေတြ၊ အေဆာက္အဦအသစ္ေတြတိုးပြားလာတဲ့ တကၠသိုလ္ေဆးရံုကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိခဲ့ရတယ္ ..။ အတိတ္ကာလထဲမွာ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ တိုက္နယ္ေဆးရံုအခန္းကေလးထဲက ငွက္ဖ်ားေရာဂါေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွာ ေဆးပုလင္း ခ်ိတ္ ေဆးကုသမႈခံယူေနရတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ကေလးေတြရယ္၊ လူနာမပ်င္းရေအာင္ စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း ဟာသေတြေျပာလို႔ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ရယ္ကို ျမင္ေနရျပန္ပါတယ္ ...။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာသလို အတိတ္ဆိုတာ သတိရတိုင္း ခဏခဏထုတ္ဖတ္မိတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လိုပဲ ဆိုသလို ... အတိတ္က ေနရာေဟာင္း ကို ျပန္အေရာက္မွာ ထုတ္ဖတ္စရာမလိုပဲ မ်က္လံုးထဲ ျမင္ကြင္းေတြ အစီအရီျပန္ေရာက္လာပံုက ေရာက္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ..။

အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ခမ္းနားထည္၀ါေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို အတိတ္ကျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ အတူ ျဖတ္သြားရင္း ဦးတည္ရာေနရာတစ္ခုကို ခရီးဆက္လာခဲ့တယ္..။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလက ကိုယ္က်င္လည္ခဲ့တဲ့ေနရာေလးကေတာ့ အခုျဖတ္သြားခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္လိုပဲ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ရွိေနေလမလား ... သိခ်င္စိတ္တစ္ခုလည္း ပါေနျပန္ရဲ႕ ..။ ေက်ာင္းမုခ္၀ဆိုတာ မရွိခဲ့ဘဲ တစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ ခမ္းႏြမ္းႏြမ္းေလးထဲမွာ ႏိုင္ငံတကာက တကၠသိုလ္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ သင္ခန္းစာေတြ ပို႔ခ်တတ္တဲ့ဆရာေတြ ဆရာမေတြကို နင့္နင့္နဲနဲလြမ္းဆြတ္မိရင္း သူတို႔သင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာေတြကို အေျခခံလို႔ ႏိုင္ငံႀကီးေတြ ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ဘြဲ႔လြန္ဆက္တက္ေနၾကတဲ့ တပည့္ေတြ အေၾကာင္း ေသခ်ာသိလာခဲ့ရင္ ဥယ်ာဥ္မွဴးေတြရဲ႕ ပီတိဆိုတာ တိုင္းတာလို႔ေတာင္ ရမွာမဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး ..။ ေတာထဲေတာင္ထဲက စုတ္ခ်ာခ်ာေက်ာင္းေဆာင္ကေလး ကေန ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက တကၠသိုလ္ေတြ ကြန္ဖရင့္ေတြ အစည္းအေ၀းေတြမွာ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ တက္ေရာက္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနတဲ့ တပည့္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိလာေနၿပီဆိုတာ ေက်ာင္းေဆာင္ ကေလးနဲ႔ ဆရာေတြဆရာမေတြလည္း ေသခ်ာသိေနၾကမွာပါ ...။

ေနရာေဟာင္းကို အ၀င္မွာပဲ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ မုခ္ဦးကို စတင္ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပီတိေတြနဲ႔ ၿပံဳးမိပါတယ္ ..။ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ့ခ်ိန္က မရွိခဲ့တဲ့ ၂ ထပ္ေဆာင္ ၃ ထပ္ေဆာင္ေတြ ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔အတူ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္လာမိတဲ့အျဖစ္ ..။ ဟုိအရင္အခ်ိန္က ေျခက်င္ေလွ်ာက္သြားေလ့ရွိတဲ့ လူငယ္အုပ္စုေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္သြားလာေနၾကကာ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုစကား၀ိုင္းဖြဲ႔ လုယက္ေျပာမေေနၾကေတာ့ဘဲ ဖုန္းကိုယ္စီကိုင္လို႔ တစ္ကိုယ္တည္း ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ကေလးေတြပဲ ေတြ႔ေနရေတာ့တဲ့ေနရာတစ္ခု ..။ စာဖတ္ခန္းထဲမွာ စာအုပ္ေတြကိုယ္စီဖတ္မွတ္ေနၾကတာ အနည္းငယ္သာေတြ႔ေနရၿပီး laptop ကိုယ္စီကိုင္လို႔ အင္တာနက္မွာ surfing လုပ္ေနၾကတဲ့ျမင္ကြင္း ..။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ ...  ျမန္မာလံုခ်ည္လွလွေလးေတြနဲ႔ ရင္ဖံုးအက်ီၤလွလွေလးေတြ၀တ္ဆင္ေန ဆဲ ေက်ာင္းသူေလးေတြကို ျမင္မိေတာ့ အ၀တ္အစားအျပင္အဆင္ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေသးဘဲ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕မႈကို ခံစားရမိေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အခါ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ကိုယ္ၿပံဳးမိရျပန္တယ္ ..။

“တူမႀကီး .. အလုပ္ကိစၥနဲ႔ လာတာလား” လို႔ ကိုယ့္ကို ကြမ္းေတြစားရက္က ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလာႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဦးေလးႀကီးကိုေတြ႔ေတာ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးအရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္ ကို ျပန္ေတြ႔ရသလို ေပ်ာ္ရႊင္သြားမိတယ္ ..။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေပမယ့္ .. အရင္ထက္ေတာင္ နည္းနည္း၀လာတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔  က်န္းက်န္းမာမာရွိေနေသးတဲ့ အသက္ ၆၀ နားနီးနီး ကားဒရိုင္ဘာဦးေလးၾကီးက တခ်ိန္တုန္းက ေတာေတာင္ေတြထဲက ဆိုးဆိုးရြားရြားလမ္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ဂရုတစိုက္ေမာင္းပို႔ေပးေလ့ရွိတဲ့ အလုပ္တာ၀န္ေက်ပြန္ၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ ..။

“သမီး .. နည္းနည္းပိန္သြားတယ္.. ေက်ာင္းတုန္းကလို ၀၀ကစ္ကစ္ကေလး မဟုတ္ေတာ့ပါလား” လို႔ ေျပာတဲ့ ဆရာမကို ေတြ႔မိေတာ့ ၀မ္းပန္းတသာ အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္လို႔ ..။ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္က ဒီေလာက္ေတာင္ လွပေနဆဲပါလားလို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ ဆရာမက တစ္ကိုယ္တည္း အပ်ိဳႀကီးအျဖစ္ ရပ္တည္ေနလို႔ပဲ ျဖစ္မွာလို႔ သံုးသပ္မိတဲ့အခါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈကို ဘာသာေက်နပ္သြားမိျပန္ပါတယ္ ..။ မိသားစုဘ၀ နဲ႔ ေသြးသားအရင္းအခ်ာကို ေမြးျမဴပ်ိဳးေထာင္ေပးျခင္းဆိုတဲ့ လူ႔ဘ၀တာ၀န္ပ်က္ကြက္ခဲ့ေပ မယ့္လည္း ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ တပည့္မ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္းကလည္း ဆရာမရဲ႕ မိခင္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္ပါလား..။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ္စီတာ၀န္ေတြကို က်ရာဇာတ္ရုပ္မွာ ေက်ေက်ပြန္ပြန္ထမ္းေဆာင္ေနျခင္းက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ခံယူခ်က္မတူညီေပမယ့္လည္း ေလာကကို အလွဆင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲဆိုေတာ့ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ အျခားတစ္ပါးသူလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ ခ်ီးေျမွာက္သင့္လွပါတယ္ ..။

ဟုိအရင္အခ်ိန္က ကိုယ္တစ္ခါမွာ မျမင္ဖူးတဲ့ အေဆာက္အဦအသစ္ႀကီးထဲ ၀င္ေရာက္မိတဲ့အခါ အတိတ္ဆိုတာကို ျပန္မေတြးမိျခင္းအတြက္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္မ်ား ျဖစ္ေနေလမလား ... ကိုယ္ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး ...။ ကိုယ္ဦးတည္ရာ ေနရာေရာက္ဖို႔အတြက္ အတိတ္ကပံုရိပ္ေတြနဲ႔အတူ ... ခရီးဆက္လာခဲ့ပါတယ္ ....။

====================

ဆက္ေရးရဦးမွာမို႔ ဆက္လက္အားေပးဖတ္ရႈေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္ရွင္ ...။

ပို႔စ္တစ္ခု မျဖစ္မေနေရးဖို႔တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ Blog-Post-Challenge (BPP) ေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီ Activity ေလးကို စတင္ျဖစ္တည္ေစခဲ့သူ အစ္ကို၊အစ္မ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလး Bloggers မ်ားကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ ..။

Blog post ေတြ တင္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းက ကေလးလူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးပမ္းတဲ့ ဒီအစီအစဥ္ေလးအတြက္  က်မကလည္း သိကၽြမ္းခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ Blogger ၁၀ ဦးကို ဒီေနရာကေန Post တင္ဖို႔ Challenge လုပ္ပါတယ္..။

၁။ မမိုးေငြ႔ (မိုးေငြ႔နဲ႔အတူ)

၂။ အသူ (My Emotions)

၃။ မိုးသက္ @ ေမၿမိဳ႕မိုး

၄။ မအိန္ဂ်ယ္လႈိင္

၅။ ကိုလြင္ျပင္

၆။ မစံပယ္ @ မဂ်က္

၇။ မင္းအရိပ္ (ေရာင္စံုအခန္းငယ္)

၈။ လရိပ္အိမ္

၉။ မိုးညခ်မ္း

၁၀။ မႀကီးလြမ္း (အလြမ္းၿမိဳ႕ေလး)