ဟုိဟုိ .....ဒီဒီ

အခုတေလာ စာေရးခ်င္တဲ့ Mood ေပ်ာက္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနျပန္တယ္...။ ေရးစရာအေၾကာင္းလည္း မယ္မယ္ရရမရွိသလို တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ပံုစံခြက္ထဲမွာလို လႈပ္ရွားေနေတာ့ ဘာမွ ထူးဆန္းေထြလာလည္း မေတြ႔မိဘူးေလ..။ ေရာက္ခါစရက္ေတြတုန္းကေတာ့ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတြ ေလွ်ာက္လည္၊ ေလွ်ာက္စား နဲ႔ အရာအားလံုးက အသစ္အသစ္ေတြျဖစ္ေနတာကိုး....။

Language

အခုေလာေလာဆယ္ ဂ်ပန္စာကို စကားေျပာတတ္ဖို႔ ဦးစားေပးသင္ေနတယ္..။ Youtube က Tutorial ေတြလည္း အဆက္မျပတ္ေလ့လာတယ္..။ ဒီမွာက Daily life အတြက္ ဂ်ပန္စကားက မျဖစ္မေနေျပာတတ္ဖို႔လိုတာဆိုေတာ့ အသည္းအသန္ကို သင္ေနရပါတယ္..။ အေရးအဖတ္အတန္းေတာ့ Registration မမီလိုက္လို႔ မတက္ျဖစ္ေသးဘူး...။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လေလာက္ေတာ့ စတက္ေတာ့မယ္..။ မေရးခင္ကတည္းက သူတို႔ စာလံုးရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးေတြျမင္ၿပီး နည္းနည္းေတာ့လန႔္တယ္..။ တကယ္တမ္းသင္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ေတာ့ မသိေသးပါဘူး...။ ဂ်ပန္စကားမေတာက္တေခါက္ ရြတ္တိုင္း ဂ်ာမာန္စကားေတြပဲ သတိရတယ္...။ ဂ်ာမာန္စာကိုလည္း မေမ့ေအာင္ ေသခ်ာျပန္ေလ့လာ ခ်င္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္..။ ဂ်ပန္စာနဲ႔တင္ လံုးလည္ခ်ာလည္ျဖစ္ေနၿပီေလ..။ ဘာသာစကားမွာ အဂၤလိပ္စာကေတာ့ လံုးဝယံုၾကည္မႈရွိပါတယ္..။ ဘယ္အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ Four skills လံုးကို အသံုးခ်ႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ထင္တာပဲ ...။ တကူးတကၾကီး ထပ္ေလ့လာဖို႔မလိုေသးဘူးဆိုေပမယ့္ အဂၤလိပ္လိုေရးတဲ့အခါတိုင္း ေျပာတဲ့အခါတိုင္းေတာ့ အမွားမပါေအာင္ သတိထားေနရတုန္းပါပဲ...။ ဒါေတာင္ မွားတဲ့အခါလည္း မွားေနေသးတာပါပဲ ...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Language ေတြေလ့လာရေတာ့ အသက္ၾကီးတဲ့အခါ ေမ့တတ္တဲ့ေရာဂါျဖစ္ႏိုင္ေခ် နည္းသြားတာေပါ့ေနာ..။

Studying

ေက်ာင္းမွာ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ကေန ည ၉ နာရီေလာက္အထိေနၿပီး ေက်ာင္းစာေတြ လုပ္ျဖစ္တယ္..။ အတန္းရွိတဲ့ရက္လည္း အတန္းတက္၊ Seminar ေတြတက္၊ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲမွာ စာလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္..။ ဒီမွာက ဂ်ာမနီနဲ႔မတူဘဲ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ Facility အျပည့္ေပးထားေတာ့ ေက်ာင္းမွာေနရတာ အိမ္မွာေနရတာထက္ သက္ေသာင့္သက္သာရွိသလို အိမ္မွာထက္ေတာ့ စာပိုလုပ္ျဖစ္တယ္ေလ..။ ဂ်ာမနီမွာကေတာ့ PhD ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ပဲ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခန္းေပးၿပီး Master, Bachelor တန္းေတြအတြက္ အခန္းမေပးေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းမွာစာလုပ္ခ်င္ရင္ Common room or library ေတြမွာ လုပ္ရေလ့ရွိတယ္..။ ဒီမွာေတာ့ phd, Master ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အခန္းသီးသန္႔ေပးထားၿပီး Bachelor တန္းေတြအတြက္ေတာ့ သူတို႔ paper ေရးတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တစ္ႏွစ္ အတြက္ အခန္းေပးပါတယ္..။ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်တဲ့ အထိ ေက်ာင္းမွာေနၿပီး စာလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္..။ Microwave oven, coffee maker, basin စသျဖင့္ အစားအေသာက္ျပင္ဆင္စရာေတြလည္း အားလံုး စီစဥ္ေပးထားတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပပါ တယ္..။

Reading

ဒီေရာက္မွ အျပင္စာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္..။ ေက်ာင္းက ည ၉ နာရီေလာက္ျပန္ေရာက္ရင္ စားေသာက္၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးရင္ ျမန္မာျပည္က TV လိုင္းေတြၾကည့္ရင္း စာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္..။ ဟုိတစ္ေလာက အထိ ဆက္တိုက္ဖတ္ၿပီးသြားခဲ့တာက ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ စာအုပ္ေတြပါ..။ ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ၿပီးသားေတြေပမယ့္ အခုျပန္ဖတ္ေတာ့ အသစ္ေတြလိုျဖစ္ေနတယ္...။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဖတ္သာဖတ္သာ ဘာမွသိပ္မသိခဲ့ဘူး...။ အခုျပန္ဖတ္မွ ဆရာမရဲ႕စာအုပ္တိုင္းလိုလိုက Living together ကို ထည့္ေရးေလ့ရွိတာကို ေတြ႔မိတယ္...။ အခုေနာက္ဆုံးထြက္တဲ့စာအုပ္ ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း အထိပဲဆိုပါေတာ့ ....။ ပင္လယ္နဲ႔တူေသာ မိန္းမမ်ား ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက ဆရာမေပးခ်င္တဲ့ message ကို အရမ္းသေဘာက်တယ္..။ “ေလာကမွာ လူ ၂ မ်ိဳး ၂ စားရွိတယ္တဲ့..။ ေလာကနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ျပဳ ျပင္ေျပာင္းလဲေပးတာကို ခံလိုက္ရတဲ့လူစားမ်ိဳးက တစ္မ်ိဳး..။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ေလာကနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပဳ ျပင္ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ လူေတြပဲ” ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ..။ အခုေလာေလာဆယ္ ဖတ္ေနတာက ဦးႏုရဲ႕ မိတၱဗလဋီကာကိုရယ္၊ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ ေလရူးသုန္သုန္ရယ္ပါ.။ ေလရူးသုန္သုန္က ဖတ္ေနတာႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့ၿပီ...။ နည္းနည္းဖတ္လိုက္၊ ထားလိုက္နဲ႔ ၿပီးတဲ့အထိ တစ္ခါမွ မဖတ္ျဖစ္ေသးဘူး..။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ၿပီးေအာင္ဖတ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္..။

Blogging, Writing

တစ္ရက္ေတာ့ ေမာင္က message ပို႔လာတယ္....။ ပိုကာေတြ သိပ္မကစားနဲ႔ေနာ္တဲ့...။ ဘာေျပာခ်င္တာပါလိမ့္ဆိုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မွ သူက က်မ Blog ကို ဝင္ဖတ္သြားၿပီး တစ္ရက္က ဂ်ပန္က ဖဲကစားတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ Post ကို ဖတ္ၿပီး စေနတာကိုး..။ သူ႔ကို ဝင္မဖတ္နဲ႔..၊ ကိုယ့္ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးခ်င္လို႔ပါ ဆိုၿပီး ေျပာထားတာ မရဘူး..။ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ၾကားထဲက မရမက ဝင္ၾကည့္ၿပီး ဘာေတြေရးေနလဲဆိုတာ Check သြားတယ္လို႔ ဆိုေသးတာ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တစ္ေယာက္ကေန တစ္ေယာက္ကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ကုန္ရင္း က်မရဲ႕ Blog က ရင္းႏွီးတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိကုန္ပါၿပီ...။ ကိုယ့္ဘာသာ လူမသိသူမသိ တိတ္တိတ္ကေလး စာေရးခ်င္တာကို ေရးမရေတာ့ဘူး...။ ရပ္သိရြာသိကို ျဖစ္လို႔...။ တကယ္က ဟုိးကတည္းက ေျပာဖူးသလိုပဲ..၊ က်မက စာေရးခ်င္လို႔ကိုေရးတာ၊ ေရးေနရရင္ ၿပီးတာပဲ ...။ က်န္တာက သူ႔အလိုလို ဆက္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္..။

Movies

ဇာတ္ကားေတြေတာ့ သိပ္ၾကည့္ေလ့မရွိပါဘူး...။ စာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္ခ်င္တာဆိုေတာ့ ဇာတ္ကားဆိုတာဖြင့္ထားလည္း ၁၅ မိနစ္ျပည့္ေအာင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ဖြင့္ကိုမဖြင့္ေတာ့တာ..။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္က ဂ်ပန္စကားေျပာ နားေထာင္ခ်င္လို႔ ဂ်ပန္ဇာတ္ကားေလးတစ္ခုကို Facebook မွာ ေတြ႔တာနဲ႔ၾကည့္မိတယ္..။ ကေလးေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ ေခြးမေလးမိသားစုအေၾကာင္းရိုက္ထားတာပါ...။ ဇာတ္ကားနာမည္က A tale of Mari and three puppies တဲ့..။ ဂ်ပန္မွာ ၂၀၀၄ တုန္းက လႈပ္ခဲ့တဲ့ ငလ်င္တစ္ခုမွာ တစ္ကယ့္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ရိုက္ထားတာလို႔ေျပာပါတယ္...။ ၾကည့္မိတာက ညမွာၾကည့္မိတာ၊ ဇာတ္ကားတစ္ကားလံုးလိုလို သနားဖို႔ေကာင္းတာနဲ႔ ငိုလိုက္တာ ေနာက္တစ္ရက္ေက်ာင္းသြားေတာ့ မ်က္လံုးေတြကို မို႔ေဖာင္းလို႔ေလ...။ က်မက ေခြးေလးေတြကို ခ်စ္တာေၾကာင့္လည္း ပိုခံစားမိတာလားေတာ့ မသိပါဘူး...။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ဂ်ပန္က ေခြးဘူတာက ဟာခ်ီကိုဆိုတဲ့ ေခြးကေလးရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ကိုရိုက္ထားတဲ့ ဇာတ္ကားလည္း ၾကည့္မိရင္း အဲဒီညကေတာ့ သနားၿပီး မ်က္ရည္ေတြပဲ က်ေနေတာ့တာပါပဲဲ...။ 

 ၾကည့္ခ်င္ရင္ Youtube မွာ ဇာတ္ကား ၂ ကားစလံုးအတြက္ Full movie ရွိပါတယ္...။