♥ ♥ MY GREEN Notes ♥ ♥

Monday, 15 April 2019

မနက္ျဖန္မွ ၿပံဳးေတာ့မယ္

Phyu Lwin April 15, 2019 0 Comments

သၾကၤန္အားလပ္ရက္အတြင္း စာေတြဖတ္ျဖစ္ေအာင္ စာအုပ္ေတြဝယ္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြထဲက ပထမဆံုးဖတ္ၿပီးသြားတဲ့ ရသစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ စာအုပ္ရဲ႕အမည္က “မနက္ျဖန္မွ ၿပံဳးေတာ့မယ္” တဲ့။ ေရးသူက စာေရးဆရာမ “ေသာ္တာေအးလဲ့” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က ဆရာမရဲ႕ ဒုတိယလံုးခ်င္းဝတၴဳျဖစ္ပါတယ္။ ပထမစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ “လရိပ္ပိုးမွ်င္” ဆိုတဲ့စာအုပ္က ၂၀၁၇ ေလာက္မွ ထြက္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ ၂၀၁၈ ခုနွစ္ဩဂုတ္လက ထြက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလ ၁၂ ရက္ေန႔က ေစ်းဝယ္ရင္း သၾကၤန္အတြက္စာအုပ္ေတြဝယ္ဖို႔သတိရသြားရာက Ocean shopping center ရဲ႕ စာအုပ္စင္ေပၚက တစ္ေနရာမွာ ဒီစာအုပ္ကေလးကို ေတြ႔လိုက္မိတာ ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္သာ ရသစာေပစစ္စစ္ေတြရွားပါးလွတဲ့အခိုက္မွာ တကယ့္ရသေျမာက္တဲ့စာတစ္အုပ္ကို ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တာမဟုတ္လား။

အခ်ိန္ေတြလည္း ရွားပါးလာသလို ေဖ်ာ္ေျဖမႈပစၥည္းေတြမ်ားျပားလာတဲ့ေခတ္မွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရသစာေပကို အခ်ိန္ေပးဖတ္တာ အားနည္းလာၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ေခတ္ကာလဟာ အျပိဳင္အဆိုင္ေတြၾကားထဲ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ ရံႈးနိမ့္မႈေတြလည္း မၾကာခဏၾကံဳလာရေတာ့ စိတ္အားတက္ၾကြေစတဲ့ တက္က်မ္းေတြဟာ ရသစာေပကို လႊမ္းမိုးလာၾကတယ္။ ဒီမွာကိုပဲ Best seller စာအုပ္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္ စိတ္ခြန္အားျဖည့္စာေပေတြ၊ ဘာသာျပန္မွတ္စုေတြက အမ်ားစုျဖစ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ျပိဳင္ဆိုင္မႈေတြမ်ားတဲ့ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးေၾကာင့္ နက္နက္နဲနဲေတြးရတဲ့၊ တစိမ့္စိမ့္ခံစားရတဲ့ ရသစာေပကို အားမသန္ၾကေတာ့ဘဲ ေျပာခ်င္ရာကို တိုက္ရိုက္မီးေမာင္းထိုးျပတတ္တဲ့၊ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းအသံုးခ်လို႔ရတဲ့ သုတစာေပေတြဖက္ကို ပိုအားသန္လာၾကျပန္တယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့ ရသစာေပဆိုတာ လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ျပဳျပင္ေပးတဲ့၊ လူေတြရဲ႕႔အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆကို ထိန္းေက်ာင္းေပးတဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့စာေပအမ်ိဳးအစားတစ္ခုပါ။ သုတစာေပလို ဆိုလိုခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာကို တိုက္ရိုက္မေရးဘဲ လူေတြ သူ႔အလိုလို နားလည္လက္ခံလာေအာင္ ရသအမ်ိဳးမ်ိဳးခံစားေစရင္းမွ သြယ္ဝိုက္ျပဳျပင္ေပးတဲ့ စာေပမ်ိဳးလို႔လည္း ဆိုခ်င္တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဆံုးမတဲ့အခါ တိုက္ရိုိက္ေျပာလို႔ သူလက္ခံခ်င္မွလက္ခံမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဥပမာေလးေတြေပးတာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႔အလိုလို လိုက္နာနားလည္ေစသလုိမ်ိဳးေပါ့ေလ။

အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ရသစာေပကို လူေတြျပန္ဦးလွည့္ေစဖို႔ရာ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ပါဝင္ခ်င္တာမို႔ ကိုယ္သေဘာက်မိတဲ့ ရသစာအုပ္ေလးေတြဆိုရင္ ဒီမွာ လာေျပာျပျဖစ္တာပါ။

“မနက္ျဖန္မွ ၿပံဳးေတာ့မယ္” စာအုပ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာရရင္ ငယ္စဥ္က ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ဘဝမ်ိဳးမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သရုပ္ေဖာ္ထားခဲ့တာပါ။ စာတစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီတိုင္းရဲ႕ အေရးအသား၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြေၾကာင့္ စာေရးဆရာမေလးဟာ လူသာငယ္ေပမယ့္ ပညာကမေသးေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပေနသလိုပါပဲ။ အစကေနအဆံုးတိုင္ အခ်ိ္တ္အဆက္မိမိနဲ႔ တစ္ေနရာမွ လစ္ဟာမႈမရွိဘဲ သရုပ္ေဖာ္ေရးဖြဲ႔ထားကာ စာေၾကာင္းတိုင္းဟာ ရသေျမာက္လွပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုေပမယ့္လည္း သာမာန္လူေတြနားမလည္ေလာက္တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဖတ္သူတိုင္းလည္း နားလည္လြယ္တဲ့ အေရးအဖြဲ႔ပါ။ စာေၾကာင္းတိုင္းကို ရသေျမာက္ေအာင္ ေရးႏိုင္တာကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ပညာဝမ္းစာျပည့္ဝမႈနဲ႔ ပါရမီထက္သန္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၂၀၁၈၊ ၈ လပိုင္းကတည္းက ထြက္ထားခဲ့တဲ့စာအုပ္ဟာ ၂၀၁၉ ဧျပီလအထိ စာအုပ္ဆိုင္မွာရွိေနတာ ကိုယ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္သာ တခါတရံမွသာ ရွားရွားပါးပါးထြက္ေပၚလာတဲ့ ရသစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာအုပ္ကို အျပည့္အဝခံစားခဲ့ရတာမဟုတ္လား။ ဆရာမဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္သာရွိေသးတာမို႔ လူငယ္ထဲက ရသစစ္စစ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္တာ ပိုၿပီး ဝမ္းသာဂုဏ္ယူရပါတယ္။

# Book Review

Monday, 1 April 2019

အက္ေဆးအေၾကာင္း အက္ေဆး

Phyu Lwin April 01, 2019 1 Comments

ဆရာမင္းလူရဲ႕ အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ကို စဖတ္ျဖစ္တာ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၁၉ စစခ်င္း ဇန္နဝါရီ ၁ ရက္ေန႔ကပါ။ ဒီၾကားထဲ မအားတာေရာ၊ အျခားစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္ေနတာေရာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဖတ္လို႔မၿပီးရာက အခုမွသာ ဖတ္လို႔ၿပီးေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာမင္းလူက ကိုယ့္အၾကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကပါသူတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ရသစာေပေတြကို ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ထြက္သမွ်၊ လက္လွမ္းမီသမွ်ကို ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဖတ္သမွ်တိုင္းမွာ လံုးခ်င္းေတြသာမကဘဲ ဝတၴဳတိုေတြ၊ အက္ေဆးေတြေရာ အားလံုးကိုၾကိဳက္တယ္။ ဖတ္ၿပီးရင္ ရသတကယ္ခံစားရၿပီး တသသစြဲထင္က်န္ေနခဲ့တဲ့စာေပေတြ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က ရသစာေပမွာဆိုရင္ ဝတၴဳတိုေတြထက္ လံုးခ်င္းဝတၴဳရွည္ေတြကို ပိုၾကိဳက္သူဆိုေပမယ့္ ဆရာမင္းလူေရးသမွ်ကေတာ့ အားလံုးကို ၾကိဳက္တာပါပဲ။ ဆရာက သူ႔လက္နဲ႔ေရးသမွ်တိုင္းဟာ ရသေျမာက္တဲ့စာေပေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စာေရးရာမွာ တကယ့္ကို ထူးတဲ့ပါရမီရွင္သာျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေရးတဲ့အက္ေဆးေတြ (မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါၿပီးတဲ့အက္ေဆးေတြ၊ အခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြမွာပါထားတဲ့အက္ေဆးေတြ) ကို စုထုတ္ထားတဲ့ ဒီအက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ကို စသိကတည္းက ဝယ္ခ်င္တာ။ ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက ျမန္မာမွာရွိမေနတာေၾကာင့္ မဝယ္ျဖစ္တာ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ၂၀၁၈ ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္မွ ဝယ္ျဖစ္ၿပီး ဒီႏွစ္ထဲမွ စဖတ္ျဖစ္တာ။ ဘယ္နွစ္ကထုတ္တယ္ဆိုတာေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာမပါဘူး။ တန္ဖိုးက ၇၀၀၀၊ စာမ်က္နွာေပါင္းက ၃၃၅ မ်က္ႏွာနဲ႔ အက္ေဆးေပါင္း ၉၁ ပုဒ္ပါတယ္။ ပထမဆံုးအက္ေဆးကေန ေနာက္ဆံုးအက္ေဆးထိ အပုဒ္တိုင္းဟာ စိတ္ဝင္စားစရာအေၾကာင္းအရာေတြခ်ည္းပဲ ။ အခ်ိဳ႕႔အက္ေဆးေတြကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္း၊ အႏုပညာအသိုင္းအဝို္င္းက သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြအေၾကာင္း အမွတ္တရေရးထားတဲ့ အက္ေဆးေတြျဖစ္တယ္။ အခ်ိဳ႕အက္ေဆးေတြကေတာ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အေျခခံၿပီးေရးထားတဲ့ အက္ေဆးေတြ (ဥပမာ အီးေလာကတို႔၊ သြားမ်ားကို မနာေအာင္ႏႈတ္ေပးမည္ တို႔စတဲ့ အက္ေဆးမ်ိဳးေပါ့)။

အက္ေဆးဆိုလို႔ အက္ေဆးဆိုတာဘာလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဆရာေရးထားတဲ့ “အက္ေဆးအေၾကာင္း အက္ေဆး” ဆိုတာေလး နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္မိတယ္။ အက္ေဆး (Essay) ဆိုတာက အဂၤလိပ္လိုဆိုလိုတာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာလိုေတာ့ စာစီစာကံုးလို႔ပဲ အမ်ားက နားလည္ထားၾကတာေပါ့။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ သံုးႏႈန္းၾကရာမွာ စာတမ္းငယ္စာတမ္းမ်ား၊ အစမ္းစာ၊ ရသစာတမ္းငယ္ စသျဖင့္ သတ္မွတ္ေခၚေဝၚတာမ်ိဳးလည္း ရွိၾကတယ္ဆိုရာဝယ္ ဆရာမင္းလူကေတာ့ အက္ေဆးဆိုတဲ့စကားလံုးကိုပဲ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာ အဓိကေျပာျပခ်င္တာက အက္ေဆးပဲဆိုဆို စာတမ္းငယ္ပဲဆိုဆို၊ စာစီစာကံုးပဲ ေျပာၾကပါေစ အျခားအမ်ိဳးအစားေတြျဖစ္တဲ့ ဝတၴဳ၊ ေဆာင္းပါး စတာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကြာသလဲဆိုတာေလး ဒီအက္ေဆးထဲမွာ ဆရာရွင္းျပတဲ့အတိုင္း sharing လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္။

*****************************************

“ အစဥ္အလာအတုိင္းေျပာရလွ်င္ ဝတၴဳ၌ ဇာတ္လမ္းပါသည္။ ဇာတ္ေဆာင္ေတြပါသည္။ ဇာတ္ေဆာင္တို႔၏ စရိုက္ကို ပီျပင္ေအာင္ ေဖာ္ရသည္။ ဇာတ္ရွိန္တက္ေအာင္ လုပ္ရသည္။ ဇာတ္ကြက္တင္ရသည္။ ဇာတ္ကိုေျဖေပးရသည္။ စ၊လယ္၊ဆံုး အကြက္လည္ေအာင္ တင္ျပရသည္။

အက္ေဆးမွာက်ေတာ့ ဇာတ္လမ္းဟူ၍ ပါခ်င္မွပါသည္။ တခ်ိဳ႕ပါခ်င္လည္း ပါမည္။ သို႔ရာတြင္ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ဇာတ္ေဆာင္ေတြကို ငဲ့ကြက္စရာမလို။ ဇာတ္ေၾကာင္းကို အဆံုးထိ ေျပာခ်င္မွေျပာမည္။ ျပခ်င္သည့္အပိုင္းကိုသာ ကြက္၍ျပခ်င္ျပမည္။ ဇာတ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း တာဝန္ယူစရာမလို။

အက္ေဆးသည္ ေဆာင္းပါးနွင့္လည္းမတူ။ ေဆာင္းပါးက အခ်က္အလက္ကို အားကိုးသည္။ တင္ျပသည့္အေၾကာင္းအရာက တိက်ခိုင္မာရမည္။ ေကာင္း၏ဆိုးမွား ခြဲျခားေပးရမည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုေရာက္ေအာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေဖာ္ျပၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္ေပးရမည္။

အက္ေဆးက်ေတာ့ အခ်က္အလက္ကိ္ုအားမကိုး။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို အားကိုးသည္။ ခိုင္မာတိက်သည့္ အေထာက္အထား၊ အကိုးအကားေတြ ပါခ်င္မွပါမည္။ ဗဟုသုတျဖစ္စရာေတြ၊ ပညာေပးေတြ၊ အက်ိဳးျပဳတာေတြ ရွိခ်င္မွလည္း ရွိမည္။ စာေရးသူက စိတ္ကူးအလ်ဥ္းသင့္သလို ခ်ေရးသြားမည္သာ ျဖစ္၏။”

*********************************************

ဆရာ့ရဲ႕ အက္ေဆးအေၾကာင္းအက္ေဆးကို အရင္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ့္ Blog မွာ ကိုယ္ေရးတာေတြက ဝတၴဳ၊ ေဆာင္းပါးထက္ အက္ေဆးပံုစံေတြပိုမ်ားေတာ့ အဲဒီကတည္းက Blog မွာ အက္ေဆးဆိုတဲ့ label တစ္ခုသပ္သပ္ထားၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ ဒီေန႔ထက္ထိပါပဲ ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္က Blog မွာ ကိုယ္စာေတြစေရးေတာ့ ဘာေရးရမယ္ ေသခ်ာမသိဘူး။ အဲဒီမွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေျပာတာကို သတိရမိသြားခဲ့တယ္။ စာေရးတတ္သူဟာ အေၾကာင္းအရာၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္ဘဲ စကားလံုးေလးတစ္လံုးကေနလဲ စာစီကံုးႏိုင္ရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီကေနစၿပီး ကိုယ္က ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြထက္ စကားတစ္လံုး၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအေပၚ အေျခခံတဲ့ အက္ေဆးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဇာတ္ေဆာင္ေတြပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြကို သရုပ္ေဖာ္မေရးတတ္တာေၾကာင့္လည္း အက္ေဆးေရးရတာ အားသန္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဆိုေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္အေၾကာင္း ျပန္ဆက္ရရင္ တကယ့္ကို ေလးေလးပင္ပင္ အရသာရွိလွတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္နဲ႔တူတယ္။ ဖတ္ရတာ လက္က မခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အက္ေဆးတိုင္းက ရသေျမာက္ကာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွတယ္။ ကိုယ့္လို စာေရးဝါသနာပါကာ စာမေရးတတ္သူတစ္ဦးအတြက္ဆို ဆရာေရးတဲ့အက္ေဆးေတြကေန အက္ေဆးေရးဟန္ေတြကို ေလ့လာအတုယူလို႔လည္း ရေသးတယ္။ တကယ့္ကို အဖိုးတန္လွတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါပဲ။

Noted by Phyu Phyu Lwin

1/4/2019

Monday, 18 March 2019

#Pay_Respect

Phyu Lwin March 18, 2019 0 Comments

လူေတြမွာ အဓိကအားျဖင့္ ကံတရားက (၂) မ်ိဳးရွိတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ကို္ယ္တိုင္ျပဳလုပ္တဲ့ကံေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ကိုုယ္ၾကိဳးစားရင္ၾကိဳးစားသလို၊ ဆင္ျခင္ရင္ ဆင္ျခင္တဲ့အေလ်ာက္ ေကာင္းတဲ့ကံျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရသလို ကိုယ့္ရဲ႕အသံုးမက်မႈ၊ လံု႔လအားထုတ္မၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ဆိုးတဲ့ကံလည္းျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကံ၊ ယခုဘဝကံလို႔လည္း ေခၚၾကပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ပေယာဂမပါဘဲ သူ႔အလိုလိုျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ကံကေတာ့ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါကိုေတာ့ ေလာကဓံ၊ အတိတ္ကံလို႔လည္း သတ္မွတ္ေခၚဆိုၾကပါတယ္။ ဥပမာ ထီေပါက္တာမ်ိဳး၊ ရုတ္တရက္ accident ျဖစ္တာမ်ိဳး၊ အမႈအခင္းျဖစ္တာမ်ဳိးေတြက ေလာကဓံေတြပဲ မဟုတ္လား။

လူေတြဟာ ေလာကဓံအလွည့္အေျပာင္းမွာ နိမ့္ရာက ျမင့္လာနိုင္သလို ျမင့္ရာကေနလည္း ရုတ္တရက္ နိမ့္ဆင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေလာကဓံေၾကာင့္ ကံေကာင္းအေၾကာင္းလွလို႔ ကိုယ္က ျမင့္တဲ့ေနရာမွာ ေရာက္ေနတဲ့အခိုက္ ကိုယ့္ထက္နိမ့္က်သူ၊ အားနည္းသူကို မနွိမ္ခ်သင့္၊ အထင္အျမင္မေသးသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္က အျမင့္ကိုေရာက္ေနတဲ့အခါ ကိုုယ့္ေအာက္မွာရွိေနတဲ့၊ က်န္ေနတဲ့သူေတြကို ကိုယ့္ေလာက္မေတာ္၊ မတတ္ဘူးဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ စိတ္ႀကီးဝင္ၿပီး အထင္ေသးစကား၊ ႏွိမ္ခ်တဲ့စကားေတြနဲ႔ အႏိုင္ပိုင္းသူမ်ဳိးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကဓံအလွည့္အေျပာင္းမွာ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အဲဒီလူေတြဟာလည္း ကိုယ့္ထက္ပိုျမင့္မားတဲ့အေျခအေနကို ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္အထင္ေသး၊ ရႈံ႔ခ်ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ဟာ မ်က္ႏွာပူစရာ၊ ရွက္စရာေကာင္းမွန္း ေနာင္မွ သိလာပါလိမ့္မယ္။

တခါတေလေတြ႔ဖူးတာက ကိုယ့္ေလာက္ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ပါဝါမရွိတဲ့သူမ်ိဳးဆိုရင္ အခ်ိဳ႕က အေပါင္းအသင္းေတာင္ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဆိုလိုတာက လူတစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔အတြက္၊ သူတို႔အတၲကို အေရာင္ျမွင့္ေပးမယ့္သူမ်ိဳးမဟုတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေသခ်ာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးကို လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ၾကတယ္။ အထင္ေသးလိုက္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေပၚမွာဆိုခဲ့သလိုပဲ ေလာကဓံဆိုတဲ့အရာကို သူတို႔ေမ့ေနၾကလို႔ပါ။ လူတိုင္းမွာ သူတို႔ရဲ႕တန္ဖိုး၊ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာရွိပါတယ္။ လူတိုင္းကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ေနေန ကိုယ့္ကိုအသိအမွတ္ျပဳတာ၊ ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈကို ေလးစားတာ၊ အေလးထားတာ၊ အေရးတယူေျပာဆိုဆက္ဆံတာကို လိုခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးကသူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလးေလးစားစားျပဳမူဆက္ဆံသင့္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ထဲေရာက္ေနတဲ့အခါ၊ လူတခ်ိဳ႕က သူတို႔ရဲ႕ေအာက္ နိမ့္ပါးေနတဲ့အခိုက္မွာ အာဏာပါဝါျပၾကတယ္။ တစ္ဖက္က နိမ့္က်တဲ့သူကို ဘာတန္ဖိုးမွမရွိသလို အထင္အျမင္ေသးစြာ ဆက္ဆံတတ္ၾကတယ္။ တခါတေလ တစ္ဖက္သားရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဒဏ္ရာအနာတရ ရသြားေစတဲ့အထိ ေမာက္မာရိုင္းပ်စြာ ျပဳမူတာေတြလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ၾကိဳးစားမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေစ သူတို႔က ရိုင္းပ်စြာ အထင္ေသးခဲ့တဲ့သူေတြဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔ထက္ျမင့္မားတဲ့အေျခအေနကို ေရာက္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳထားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အနာဂတ္ဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး။ မနက္ျဖန္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာင္ ေသခ်ာမွန္းဆဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနမွာ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲပါဘူး။ ကိုယ့္ဘက္က ကံေကာင္းေအာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားေပမယ့္ ကိုယ္ႀကိဳမျမင္ႏုိင္တဲ့ ေလာကဓံဆိုတဲ့ ကံၾကမၼာက ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရရင္ေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္လိုေနရာ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲျဖစ္ေနပါေစ လူအားလံုးကို ေလးေလးစားစားေျပာဆိုဆက္ဆံသင့္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူပီသတဲ့ လူသားဆန္မႈသာလွ်င္ျဖစ္ပါတယ္။

Written by Phyu Phyu Lwin
16 March 2019

# Sharing # အက္ေဆး

Saturday, 16 March 2019

#DareToChange

Phyu Phyu Lwin March 16, 2019 0 Comments

အားလံုးပဲ မဂၤလာပါ။

ဒီေန႔ Vlog မွာေတာ့ Who moved my cheese ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးအေၾကာင္းေျပာထားပါတယ္။
ဝတ္ထားတဲ့အေရာင္က ၂၀၁၉ ရဲ႕ Color ျဖစ္တဲ့ Coral ျဖစ္ပါသတဲ့။ အက်ီၤအေရာင္ေတာက္ေတာက္ရယ္၊ နႈတ္ခမ္းနီအေရာင္ရင့္ရယ္နဲ႔ သိပ္မဝတ္ျဖစ္၊ မျပင္ျဖစ္တဲ့ပံုစံမုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ သိပ္ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။

ေနာက္ထပ္ Vlog ေတြမွာ ျပန္ဆံုၾကမယ္ေနာ္ <3

With Love,

Phyu Phyu Lwin

# Book Review # Sharing

Wednesday, 13 March 2019

အလြမ္းဆိုင္

Phyu Phyu Lwin March 13, 2019 0 Comments

ရသေျမာက္တဲ့ ဝတၴဳေတြဖန္တီးတဲ့ စာေရးဆရာမ စံပယ္ျဖဴႏုရဲ႕ “အလြမ္းဆိုင္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္။ ေနာက္လည္း စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာတဲ့ Vlog ေတြ ထပ္ဖန္တီးျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားမယ္္။ ကိုယ္တိုင္လည္း စာဖတ္ျဖစ္သလို ဖတ္ၿပီးသမွ်ေတြလည္း ေမ့မသြားေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။

With Love,

Phyu Phyu Lwin

31/3/2019

# Book Review # Sharing

Sunday, 10 March 2019

How important EQ is!!

Phyu Lwin March 10, 2019 2 Comments

တစ္ရက္က အိမ္က TV ဖြင့္ထားရာကေန ဇာတ္ကားတစ္ကား လႊင့္ေနတာကို ၾကားမိလိုက္တယ္။ မင္းသမီးက ေဖြးေဖြး၊ မင္းသားကေတာ့ ရဲတိုက္ထင္တာပဲ။ ကုိယ္လဲ စိတ္ဝင္တစားသြားမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ဇာတ္ကားနာမည္၊ ဘယ္ TV လိုင္းက၊ မင္းသားမင္းသမီး ဘယ္သူဆိုတာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဧည့္ခန္းက TV အသံဟာ ကိုယ့္အခန္းထဲထိ ၾကားမိေနလို႔သာ။ ဇာတ္ကားထဲမွာ မင္းသားဟာ အလြန္အတၲၾကီးတယ္၊ ေဒါသၾကီးတယ္၊ အခ်စ္ၾကီးတယ္ေပါ့ေလ။ သူရဲ႕ အဲဒီ ေဒါသေတြ၊ အတၲေတြ၊ တဇြတ္ထိုးအျပဳအမူေတြေၾကာင့္ သူ႔ခ်စ္သူ မင္းသမီးဟာ အျမဲလိုလို ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္၊ အေပါင္းအသင္းမိဘၾကားမွာလည္း မ်က္နွာပ်က္ ျဖစ္ရတာေပါ့။ ဇာတ္ကားက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အခ်စ္ၾကီးလို႔ အမ်က္ၾကီးတယ္ဆိုတဲ့ အရမ္းခ်စ္တတ္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီလို ဇာတ္ေကာင္ပါတဲ့ ျမန္မာဇာတ္ကားေတြ ခဏခဏ ျမင္မိ၊ ၾကားမိေတာ့ ျမန္မာ့လူ့အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးဟာ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္သလို ဘာမွမထူးဆန္းတဲ့ လူ႔စရိုက္လို႔မ်ား သတ္မွတ္သလား ထင္မိတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီအျပဳအမူဟာ စိတ္ဓါတ္အင္အားနည္းတဲ့သူေတြရဲ႕ အျပဳအမူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းမထိန္းးခ်ဳပ္နို္င္တဲ့လူမ်ိဳး အထူးသျဖင့္ Emotional intelligence မရွိသူလို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဲဒီလိုဇာတ္ကားေတြအၾကည့္မ်ားၿပီး ဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက္ို အားက်အတုယူေနတဲ့လူငယ္ေတြဆိုတာရွိၾကမွာပဲ ။ စိတ္ဓါတ္အင္အားနည္းသူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔မၾကိဳးစားဘူး။ တစ္ခုခုဆိုတာနဲ႔ ဘာကိုမွမေတြးဘဲ စိတ္ထဲရွိရာ တံု႔ျပန္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ဆတ္ဆတ္ထိမခံတို႔၊ စြာတယ္တို႔ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ကိုယ့္အျပဳအမူေတြဟာ အမွန္လို႔ ယူဆလက္ခံေနၾကတယ္။ ရင့္က်က္သူဆိုတာ တစ္ခုခုေပၚမွာ စိတ္လိုက္မာန္ပါမတံု႔ျပန္ဘူး။ ပိုင္းျခားေဝဖန္ၿပီး ခြင့္လႊတ္သင့္ရင္ ခြင့္လႊတ္တယ္။ သည္းခံစရာရွိရင္ သည္းခံတယ္။ သေဘာထားၾကီးသင့္ရင္ ၾကီးတယ္။ အဲလိုနည္းအားျဖင့္ စိတ္ဓါတ္အင္အားၾကီးမားသူေတြဟာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ လူမုန္းမမ်ားဘဲ အားလံုးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနႏိုင္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္၊ အဆင္ေျပ၊ ေအာင္ျမင္သူေတြျဖစ္လာၾကတယ္။

ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ (ကိုယ့္မိသားစု၊ အသိုင္းအဝိုင္းအပါအဝင္ပါပဲ) EQ ကို အစဥ္အဆက္လ်စ္လ်ဳရႈခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးဘဝ ပံုသြင္းလို႔ေကာင္းစဥ္ကာလကတည္းက စိတ္ဓါတ္ျမင့္မားေအာင္၊ အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္၊ သေဘာထားၾကီးေအာင္၊ ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေအာင္၊ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္သံုးသပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ အနည္းနဲ႔အမ်ား ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘဝေတြဟာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ပဲ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနရတဲ့အတြက္ ကေလးေတြကို စိတ္ဓါတ္အင္အားေကာင္းေအာင္ ေသခ်ာျပဳစုထိန္းေက်ာင္းဖို႔ အခ်ိန္၊ အသိနည္းခဲ့ၾကသူေတြ အမ်ားစုျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးေတြဟာ စာၾကိဳးစားဖို႔၊ အဆင့္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔၊ ဂုဏ္ထူးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ေအာင္ဖို႔ဆိုတဲ့ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေအာက္မွာ EQ ေကာင္းေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလ့က်င့္ခဲ့ရဘူး။ အဲလိုနည္းအားျဖင့္ လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္၊ ခံစားခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ မတတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္လိုက္မာန္ပါျပဳမူၾကတယ္။ အလြယ္တကူ တံု႔ျပန္ၾကတယ္၊ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အရႈံးကို လက္မခံနိုင္၊ မနာလိုစိတ္၊ ေလာဘစိတ္ေတြနဲ႔ ပူေလာင္သူေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္သံုးသပ္ၿပီး နားလည္ေပးမႈမ်ိဳးကို မသိသူေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ငယ္ငယ္က မိဘေတြ ဆံုးမပဲ့ျပင္တဲ့အေပၚ အမ်ားၾကီး မူတည္ပါတယ္။ ဟုိအရင္ကေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြဟာ စိတ္ဓါတ္ထက္ ပညာကိုပဲ ဦးစားေပးတာေၾကာင့္ အရင္က လူငယ္ေတြမွာ စိတ္ဓါတ္အင္အားၾကီးမားသူနဲ႕႔ အားနည္းသူျဖစ္လာတယ္ဆုိတာ မိဘရဲ႕ ဆံုးမပဲ့ျပင္မႈက အခရာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတာ့ မိဘက စနစ္တက် ေျပာျပသြန္သင္ပံုသြင္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ EQ ေကာင္းသူေတြျဖစ္လာၾကၿပီး လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ၾကသူေတြျဖစ္လာတယ္။ အခ်ိဳ႕႔ေတာ့ မိဘကလည္း ေသခ်ာပံုမသြင္းခဲ့သလို စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာလည္း မသင္ခဲ့ရေတာ့ EQ အားနည္းၿပီး အမ်ားနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြမေနတတ္၊ သေဘာထားမၾကီး၊ နားလည္မေပးတတ္ဘဲ စိတ္လို္က္မာန္ပါ ျပဳမူသူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။

ပထမဆံုးေျပာခဲ့သလို ျမန္မာဇာတ္ကားေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း တဇြတ္တိုး၊ ဂ်စ္ကန္ကန္စရိုက္ေတြကို ရိုက္ျပၿပီး ဒါေတြဟာ ျပင္ပမွာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္လိုမ်ိဳး ဂ်င္းထည့္တာေတြရွိေတာ့ အမွားဟာ အမွန္လို႔ သတ္မွတ္လာၾကမွာ စိတ္ပူမိတယ္။ အရင္က ဇာတ္ကားေတြမွာ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ရန္ျဖစ္တာေတြ၊ အရက္ေသာက္ မူးရူးရမ္းကားတာေတြစတဲ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ့လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းကို အျမဲတမ္းလွစ္ဟျပၿပီး ဒါေတြဟာ လူ႔ဘဝသရုပ္ေေဖာ္ေတြလုိမ်ိဳး သတ္မွတ္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာဇာတ္ကားေတြကို ေပါေပါပဲပဲမရို္က္ေအာင္ ဖိအားေတြရွိလာသလို Social media ေတြေပၚမွာလည္း EQ ေကာင္းဖို႔အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္း campaign ေတြ မ်ားလာေတာ့ ဒီေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြဟာေတာ့ EQ ပိုင္းမွာ အားသာလာၿပီး ပိုၿပီးေတာ့ တိုးတက္လာမယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင့္မိပါတယ္။

# Sharing # အက္ေဆး